του Διαμαντή Σεϊτανίδη
Ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος, ο Θόδωρος Μαγκλάρας, που με πόνο ψυχής αποχαιρετίσαμε σήμερα το μεσημέρι, στον Κόκκινο Μύλο.
Ήταν ένας ευγενής, διακριτικός άνθρωπος, γεμάτος χιούμορ, με ευθεία κρίση, με το χαμόγελο και την καλή κουβέντα στο στόμα πάντα, ξέροντας να καταπίνει και να μην αναπαράγει την τοξικότητα, αλλά αντίθετα να πολλαπλασιάζει την καλοσύνη και την ενσυναίσθηση.
Ήταν μια από τις τελευταίες φιγούρες που με μια λέξη θα λέγαμε "κλασικός Φιλαδελφειώτης".
Άρχοντας με τα όλα του, από το παρουσιαστικό του έως την κίνηση και την εκφορά του λόγου του.
Έσταζε μέλι όταν μιλούσε για τη Ρούλα του ("το κορίτσι μου" την αποκαλούσε πάντα), και σήμερα είδα ολοζώντανο τον πόνο στο πρόσωπό της, την ώρα του τελευταίου ασπασμού στον άνθρωπο της ζωής της.
Ο Μαγκλάρας ήταν σημείο αναφοράς για πάρα πολλούς που ασχολούνται με τα κοινά του δήμου μας. Μπορεί μεταξύ τους να "σφάζονται", να μην μιλιούνται, να εξακοντίζουν φαρμακερά βέλη ο ένας στον άλλο, αλλά άπαντες - Α ΠΑ ΝΤΕΣ- έτρεφαν ανυπόκριτη αγάπη και φανερό σεβασμό στον Μαγκλάρα και τη γνώμη του.
Μιλούσε ο Μαγκλάρας, γινόταν σιωπή.
Ο Θόδωρος Μαγκλάρας, με τιμούσε με τη φιλία του. Πάντα συζητούσαμε τα της πόλης, τα της χώρας, τα της ανθρωπότητας.
Ευρυμαθέστατος, πάντα αυτά που έλεγε μου κέντριζαν το ενδιαφέρον.
Δεν συμφωνούσαμε πάντα, αλλά ποτέ μα ποτέ καμιά διαφωνία μας δεν επισκίασε ούτε κατ' ελάχιστο τη φιλία μας.
Ο Θεόδωρος Μαγκλάρας ήταν και πιστός αναγνώστης και σχολιογράφος της "Αλήθειας".
Ήταν ο γνωστός μας ΘΗΡΑΜΕΝΗΣ, αλλά σταμάτησε να σχολιάζει με αυτό το ψευδώνυμο όταν εγώ έκανα ένα λάθος κι αποκάλυψα εμμέσως την ταυτότητά του σε ένα σχόλιο που έγραψα.
"Πάντα θα γράφω στην Αλήθεια", μου έλεγε, "γιατί ο διάλογος πάντα ωφελεί".
Αποχαιρετίσαμε σήμερα έναν αληθινά αξιόλογο άνθρωπο, έναν ρέκτη της ζωής, έναν πολύτιμο φίλο.
Αντίο Θόδωρε Μαγκλάρα!
Αντίο, φίλε...