του Διαμαντή Σεϊτανίδη
Είναι πια ξεκάθαρο, πριν καν συμπληρωθούν 40 ώρες μετά το αποτέλεσμα της Κυριακής, ότι ούτε η πλευρά Βούρου, ούτε όσοι την υποστηρίζουν έχουν να καταλογίσουν ο,τιδήποτε στον Γιάννη Τομπούλογλου.
Ενώ αντίθετα στον Γιάννη Βούρο οι πάντες καταλογίζουν ανεπάρκεια, αδιαφορία, μειωμένη προσπάθεια, μονοδιάστατη ενασχόληση με την ΑΕΚ και όχι με την πόλη, πλήρη αποτυχία τον τομέα της καθαριότητας, επικίνδυνες για τα παιδιά μας παιδικές χαρές, καμία ενέργεια για το αντιπλημμυρικό της βόρειας Φιλαδέλφειας, αποστασίες, κουρέλιασμα των θεσμών για διορισμούς ημετέρων κι ένα σωρο άλλα παρόμοια, για τον Γιάννη Τομπούλογλου δεν μπορούν να βρουν τίποτα.
Κι έτσι, επαναφέρουν την φασιστικής προέλευσης «οικογενειακή ευθύνη». Λένε δηλαδή με τον τρόπο τους ο καθένας «ο Χάρης, άρα κι ο Γιάννης». Τόσο ξεδιάντροπα λασπώνουν έναν οικογενειάρχη, έναν πατέρα, έναν σύζυγο, έναν άνθρωπο που η πόλη έχει τιμήσει με την ψήφο της επανειλημμένα.
Κι εμφανίζουν ανερυθρίαστα την παράταξη Βούρου ως τους «ηθικούς» στην πόλη (ά ρε Πλάτανε, μεγάλε ιεροφάντη της αξιοκρατίας!) και την παράταξη Τομπούλογλου ως τους «μη ηθικούς» επειδή ο Χάρης, άρα ο Γιάννης.
Αλλά η ξεφτίλα, όπως και το ψέμα, έχει κοντά ποδάρια.
Διότι τη γραπτή και με φαρδιές- πλατιές υπογραφές στήριξη στον Χάρη λίγο μετά τη σύλληψή του, την έχουν ΣΥΝΥΠΟΓΡΑΨΕΙ συμπολίτες που στις τωρινές εκλογές βρέθηκαν σε ΤΡΕΙΣ ΠΑΡΑΤΑΞΕΙΣ: Στου Γεωργαμλή, στου Τομπούλογλου και -ναι, ναι, θα τα ακούσετε και θα τα διαβάσετε- στου ΒΟΥΡΟΥ.
Για να μην μας το παίζει κανένας λοιπόν «υπεράνω», θυμίζω ΑΥΤΟ:
