του Διαμαντή Σεϊτανίδη
Τις τελευταίες δεκαετίες (τουλάχιστον τις δυο) πολλοί δήμοι της χώρας, και πιο ειδικά του Λεκανοπεδίου Αττικής, κατάφεραν και βρήκαν το δρόμο της ανάπτυξης, σε μερικές περιπτώσεις θεαματικής, έτσι ώστε να αλλάξουν επί τα βελτίω την καθημερινότητα των πολιτών που ζουν κι εργάζονται σε αυτούς.
Αξιοποίησαν σε πολύ μεγάλο βαθμό ευρωπαϊκά κονδύλια, εκμεταλλεύτηκαν την επιθυμία των κεντρικών κυβερνήσεων να ενισχύσουν την αυτοδιοίκηση, έκαναν ένα πλάνο έβαλαν τις προτεραιότητές τους, το ακολούθησαν σε μεγάλο βαθμό, πίεσαν τα κέντρα εξουσίας, σίγουρα έφαγαν και «πόρτα», αλλά δεν πτοήθηκαν, γιατί πίστευαν στο πλάνο τους κι ήξεραν ότι μπορούν να το υλοποιήσουν στο μεγαλύτερο μέρος τους.
Ας ρίξουμε μια ματιά τι έγινε γύρω μας:
Ο Δήμος Περιστερίου, με Δήμαρχο για δυο δεκαετίες τον Ανδρέα Παχατουρίδη, κατάφερε κι έφτιαξε ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ ένα Άλσος το οποίο, πια, συγκεντρώνει πολύ κόσμο από το Περιστέρι αλλά και από τις γύρω περιοχές.
Κάτω δεν βλέπεις ούτε ένα αποτσίγαρο, το Άλσος ΛΑΜΠΕΙ, στο μαγαζί εστίασης που υπάρχει μέσα μπορείς να βρεις από έναν καφέ μέχρι ολόκληρο πλούσιο γεύμα, και το βέβαιο είναι ότι ΣΙΓΟΥΡΑ θα δεις κάποια στιγμή τον ίδιο τον Παχατουρίδη να «βολτάρει» μέσα στο Άλσος και να επιθεωρεί ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ (το ξαναλέω, γιατί στην πόλη μας αυτό απλώς ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ), ναι, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ μέσα στο Άλσος, ώστε όλοι, εργαζόμενοι στο Δήμο αλλά και επισκέπτες του Άλσους να είναι ΒΕΒΑΙΟΙ ότι ο πρώτος πολίτης αυτής της πόλης έχει ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ για την κατάσταση που επικρατεί στο εσωτερικό του.
Και γι αυτό, όλα είναι σαν καλοκουρδισμένο ρολόι μέσα στο Άλσος Περιστερίου.
Τονίζω και πάλι ότι ο Δήμος Περιστερίου έφτιαξε αυτό το Άλσος ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ, και σήμερα αποτελεί κόσμημα για όλη την πόλη και, όπως σημείωσα, προσελκύει κόσμο από όλη τη δυτική Αθήνα και ευρύτερα.
Συγκρίνετέ το, τώρα, με την κατάσταση που επικρατεί στο δικό μας Άλσος.
Ένα κόσμημα που ΤΟ ΒΡΗΚΑΜΕ, δεν το φτιάξαμε από το πουθενά.
Ένα Άλσος που η δική μου γενιά, όταν ήμασταν μικροί, εκεί μέσα περνούσαμε τον ελεύθερο χρόνο μας.
Με τις παρέες μας, με τα φλερτ μας, με τις οικογένειές μας, μόνοι μας, όπως κι αν είμασταν, τότε, παλιά, το Άλσος ήταν για μας το καταφύγιό μας.
Τα χρόνια πέρασαν, οι απαιτήσεις της κοινωνίας αυξήθηκαν ποσοτικά και ποιοτικά, και φυσικά περιμέναμε το Άλσος, το καταφύγιό μας, το κόσμημα της πόλης μας, το καμάρι της Φιλαδέλφειας, να ανταποκρίνεται όλο και καλύτερα σε αυτές τις αυξημένες απαιτήσεις κι ανάγκες της σύγχρονης κοινωνίας.
Σήμερα το Άλσος της Νέας Φιλαδέλφειας είναι ένα κουφάρι, κλειστό κι απαγορευμένο για τους δημότες και τους πολίτες της πόλης μας, τα δένδρα του είναι πια καφέ, μισοπεθαμένα, παρατημένα στην τύχη τους (μάλλον στην ατυχία τους), αφρόντιστα, περιφρονημένα…
Σήμερα το Άλσος της Φιλαδέλφειας, το κόσμημα, κάποτε, της πόλης, έχει βγει από τις επιλογές των Φιλαδελφειωτών και των Χαλκηδονιωτών για να περάσουν λίγη ώρα χαλάρωσης, επαφής με τη φύση, απόλαυσης της ηρεμίας και της απόδρασης από την καθημερινότητα που προσφέρει ένα δάσος. Ένα δάσος, το οποίο είναι ΔΙΠΛΑ στα σπίτια μας…
Επί δεκαετίες όσοι πήραν από εμάς, τους πολίτες με την ψήφο μας, τα «κλειδιά» της πόλης, δεν κατάφεραν να γλιτώσουν το Άλσος από την παρακμή και την καταστροφή. Την ώρα που δήμαρχοι όπως ο Παχατουρίδης (αλλά και το πάρκο Τρίτση και άλλα) δημιουργούσαν ένα υπετοπικό πόλο έλξης από το τίποτα, οι δικές μας παράλυτες δημοτικές Αρχές άφηναν το Άλσος στην εγκατάλειψη και την παρακμή…
Να μιλήσουμε για την υπόλοιπη πόλη; Κάθε χρόνο αυξάνονται τα πεζοδρόμια- καρμανιόλες (αριστερή πόλη, σου λέει ο άλλος…) που αποτελούν τεράστιο κίνδυνο κυρίως για τους γέροντες και τις γερόντισσες (οι μισοί εκ των οποίων, ως γνωστόν, πηγαίνουν από πέσιμο…), κάθε χρόνο παραπονιόμαστε όλο και περισσότερο για το ότι οι γειτονιές βρωμούν και ζέχνουν, κάθε χρόνο βλέπουμε άλλες δημοτικές Αρχές σε άλλες πόλεις να πασχίζουν για να περάσουν το μήνυμα της ανακύκλωσης και του σεβασμού στο Περιβάλλον σε όλη την δική τους τοπική κοινωνία, να καινοτομούν, να ψηφιοποιούν όλες τις λειτουργίες του Δήμου, να έχουν παιδικές χαρές- πρότυπα, που οι νέοι γονείς χαίρονται να πηγαίνουν εκεί τα παιδιά τους.
Βλέπουμε να υλοποιούνται μεγάλα αντιπλημμυρικά έργα σε αυτές τις πόλεις, βλέπουμε να γίνονται πράξη ολόκληρα σχέδια βιώσιμης κινητικότητας στις πόλεις του Λεκανοπεδίου Αττικής, βλέπουμε τεράστιες αλλαγές στο κυκλοφοριακό προς όφελος των κατοίκων τους,
Με μια φράση, βλέπουμε δημοτικές Αρχές να προσπαθούν πραγματικά, να μην συμβιβάζονται με τη μετριότητα, να μην έχουν δημάρχους που είναι απλοί επισκέπτες στην πόλη,, να σέβονται την ψήφο που τους έδωσαν οι πολίτες.
Εδώ, στη Νέα Φιλαδέλφεια και τη Νέα Χαλκηδόνα, λες και κάποιος μας «έφτυσε» και πάμε χρόνια ολόκληρα, από το κακό στο χειρότερο. Και κάθε φορά λέμε από μέσα μας «ε, χειρότερα δεν γίνεται». Κι όμως, η σκληρή πραγματικότητα μας δείχνει ότι γίνονται.
Φταίνε πολλά, αναμφίβολα.
Φταίει, για παράδειγμα ότι ο Νίκος Αδαμόπουλος και ο Σταύρος Κόντος δεν δημιούργησαν τις απαιτούμενες κοινωνικές συμμαχίες, ώστε να εξασφαλίσουν την επανεκλογή τους.
Φταίνε και γεγονότα που δεν τα ελέγχουμε, όπως ο αδόκητος θάνατος του Γιώργου Αποστολάκη, λίγες μέρες πριν τη (διαφαινόμενη, τότε) επικράτησή του.
Αν ζούσε ο Γιώργος, ίσως άλλαζαν πολλά στην πόλη. Αλλά…
Και μετά ήλθε η Γαϊτανά που πέρασε και δεν ακούμπησε, μετά ήλθε ο Βασιλόπουλος που νόμιζε ότι ήταν δήμαρχος της Μαριναλέντα και σήκωνε παντιέρες αντί να φροντίζει για την προκοπή της πόλης και μετά ήλθε ο Βούρος, μέγιστο παράδειγμα ανικανότητας, αδιαφορίας και ήσσονος προσπάθειας.
Έτσι, τις τελευταίες δυο δεκαετίες, έχουμε δημάρχους μιας χρήσεως…
Η πόλη ζητάει επιτακτικά από τους δημοτικούς της άρχοντες να στραφούν προς το μέλλον, κι αυτοί αποδεικνύονται διαρκώς και κατά συρροή αδύναμοι για κάτι τέτοιο.
Και διαρκώς αλλάζουμε τους ακατάλληλους, αλλά κατάλληλο ακόμα δεν έχουμε βρει.
Δείτε, για παράδειγμα, την περίπτωση του Παντελή Γρετζελιά, του τελευταίου ως σήμερα δημάρχου που επανεξελέγη στην Φιλαδέλφεια (στη Χαλκηδόνα ο μεν Νίκος Παπαμικρούλης έχει αποσυρθεί χρόνια από τα δημοτικά δρώμενα, ο δεν Γιώργος Αποστολάκης… αχ ρε Γιώργο…).
Ο Γρετζελιάς παραμένει έως σήμερα ενεργός στα κοινά της πόλης ,πολλές φορές έχει κατέβει ως υποψήφιος δήμαρχος μετά το 2002, οπότε τελείωσε η τρίτη του θητεία, αλλά η τοπική κοινωνία, παρά το ότι αναγνωρίζει πολλά θετικά (και κάμποσα αρνητικά) στη 12ετή του θητεία, δεν του αναθέτει και πάλι τις τύχες της πόλης.
Γιατί;
Διότι αποζητά ένα πρόσωπο που να το ταυτίσει με το μέλλον της. Κι ο Γρετζελιάς υπήρξε καλός δήμαρχος, αλλά στο παρελθόν, και μάλιστα όχι στο πρόσφατο.
Ας ελπίσουμε ότι το μαύρο που η πόλη αναμφίβολα θα ρίξει στον Βούρο τον Οκτώβριο, να αποτελέσει και έναρξη μιας περιόδου ανάπτυξης και προκοπής για αυτή την υπέροχη, αλλά άτυχη πόλη, στο πρόσωπο ενός ανθρώπου που θα ανταποκριθεί στις αρχικές μας ελπίδες, θα μας κάνει να τον ξαναψηφίσουμε και θα εναποθέσουμε πραγματικά το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας στη Φιλαδέλφεια και τη Χαλκηδόνα, στα χέρια του.
Πρώτα όμως να τελειώνουμε με τον ανύπαρκτο Βούρο…
*****
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:
Ιδού η πόλη του Γιάννη Βούρου
Ο Γιάννης Βούρος είναι φίλος και σύντροφος στο ΠΑΣΟΚ με τον μπαμπά της Άννας
Τσάμπα μάγκας και πάλι;
Πώς ο Γκόρτσος της τοπικής πολιτικής συσπειρώνει τους πάντες απέναντί του
Επιτέλους! Μια βραδυά Πολιτισμού και Φιλαναγνωσίας στην πόλη μας από τη Συμπαράταξη
Ούτε μια κολώνα δεν μπορούν να βάλουν σωστά;
Μια ωραία πεταλούδα...
Βούρος, εκτός τόπου και χρόνου...
Στο έλεος της ανικανότητας Βούρου- Ούτε ψωμί δεν δίνουν στους παιδικούς Σταθμούς- Επιστολή της Συμπαράταξης
Ξεχειλίζει η λαϊκή οργή για την εγκατάλειψη της πόλης
Γιατί χαίρεται ο Βούρος και χαμογελάει, πατέρα;