του Διαμαντή Σεϊτανίδη
Η αποχώρηση του πρώην δημάρχου Άρη Βασιλόπουλου από την ηγεσία της Δύναμης Πολιτών και η συνακόλουθη, προφανής αποστασιοποίησή του από τα κοινά της πόλης, κλείνουν μια θυελλώδη δημοτική πορεία περίπου δέκα χρόνων, που σημάδεψαν την πόλη μας.
Είναι ίσως η ώρα ενός πρώτου, δημοσιογραφικού απολογισμού για τον πρώην δήμαρχο. Ας πάρω, λοιπόν, τα πράγματα από την αρχή...
Πρώτη φορά που είδα τον Άρη Βασιλόπουλο ήταν όταν είχε έλθει στην πόλη μας ο μακαρίτης Μανώλης Γλέζος.
Ο Άρης τότε ήταν στο προεδρείο και κάποιοι μου μιλούσαν για ένα νέο παιδί με προοπτικές.
Στην αρχή δεν έδωσα βάση -ξέρετε πόσα νέα παιδιά ξέρω στην πόλη με προοπτικές; Πολλά!- αλλά μετά που ήμουν στην συνέλευση της Δύναμης Πολιτών που τον εξέλεξε, είδα έναν νέο άνθρωπο με δομημένο λόγο.
Ως εκεί.
Είδα επίσης και την πίστη των μελών του συνδυασμού ότι με τον Βασιλόπουλο θα πάνε καλύτερα από όσο με τον Μάλλιο.
Τον έβαλα στο ραντάρ μου.
Στην αρχή περιστασιακά, μετά πιο συστηματικά παρακολουθούσα όσα έλεγε.
Κλασική αριστερή φρασεολογία και σκέψη, αλλά τότε η Αριστερά ήταν στα πάνω της και στην πόλη και στη χώρα.
Μετά συναντηθήκαμε για να γνωριστούμε καλύτερα.
Είδα ένα νέο παιδί, άλλη γενιά από τη δική μου, άλλες απόψεις από τις δικές μου, άλλο τρόπο έκφρασης από τον δικό μου.
Αλλά με μια λάμψη στα μάτια.
Με μια πίστη σε αυτό που πάει να κάνει, που την μετέδιδε, δεν την πρόφερε απλά.
Τίποτα καλύτερο δεν υπήρχε τότε στην πόλη (ο Γιώργος Αράπογλου μου φαινόταν περισσότερο τεχνοκράτης από όσο έπρεπε, κι αυτό αποδείχθηκε και στη συνέχεια).
Και το στήριξα το παλληκάρι.
Όσο μπορούσα, πήρα θέση.
Ναι, να δοκιμάσουμε αυτόν τον νεαρό, μπορεί να είναι η λύση για την πόλη μας, κι ας μας χωρίζουν χρόνια, κοσμοθεωρίες, αντιλήψεις, ίσως και τρόπος ζωής.
Ο Βασιλόπουλος το 2014 ήταν ελπίδα για την πόλη, ήμουν από εκείνους που το διέβλεψαν και τον στήριξα έντιμα και φανερά.
Κι έγινε δήμαρχος.
Κι έκανε ακριβώς ό,τι δεν έπρεπε να κάνει.
Όλοι οι πολιτικοί ηγέτες είναι χαμογελαστοί, συμφιλιωτικοί και μειλίχιοι προς τα έξω, προς τους πολίτες, και ταυτόχρονα απαιτητικοί και ανελαστικοί προς τα μέσα, με τους συνεργάτες τους, ώστε να βγαίνει η δουλειά όσο καλύτερα γίνεται.
Ο Άρης έκανε το αντίθετο.
Ξαφνικά ο νεαρός που μου μετέδιδε την πίστη του για την πόλη εν γνώσει του ότι μας χωρίζουν πολλά, έγινε ο «αφ’ υψηλού» δήμαρχος.
Και την ίδια ώρα (αυτό το έμαθα αργότερα) ήταν εξαιρετικά, αυτοκτονικά συναινετικός στο εσωτερικό της παράταξής του, με αποτέλεσμα κάτι Πάνοι, κάτι Λάλοι και κάτι άλλα παρόμοια άτομα να του επιβάλλουν την ατζέντα τους.
Έτσι σιγά σιγά, «ανεπαισθήτως, πως» που λέει κι ο ποιητής, ο Άρης Βασιλόπουλος έπαψε να είναι αυτό που έδειχνε πριν τις εκλογές του 2014.
Δεν γράφει ο Τύπος (η Αλήθεια, δηλαδή) όσα θέλω, όπως τα θέλω; Φτιάχνω τον Πολίτη για να έχω ένα όργανο.
Θέλει να κάνει γήπεδο η ΑΕΚ; Ή θα επιβάλλω τους όρους μου, ή θα γίνω ο επαναστάτης με αιτία.
Ο Σουν Τζου στην «Τέχνη του Πολέμου» του γράφει: «Όταν γνωρίζεις τον εχθρό και τον εαυτό σου, μπορείς να δώσεις 100 μάχες με ασφάλεια. Όταν δεν γνωρίζεις τον εχθρό αλλά γνωρίζεις τον εαυτό σου, έχεις ίσες πιθανότητες να νικήσεις και να ηττηθείς. Εάν δεν γνωρίζεις ούτε τον εχθρό ούτε τον εαυτό σου, να είσαι βέβαιος ότι σε κάθε μάχη θα βρίσκεσαι εκτεθειμένος στον κίνδυνο».
Αυτό το τελευταίο συνέβη με τον δήμαρχο Βασιλόπουλο.
Κάποια στιγμή ίσως νόμισε (παρασυρμένος από τους ακραίους του συνδυασμού του) ότι η Φιλαδέλφεια- Χαλκηδόνα θα γίνει η νέα Μαριναλέντα, ή ίσως ότι η μάχη με την ΑΕΚ για το γήπεδο θα αναβίωνε ένα είδος «φιλαδελφειώτικης Κομμούνας»- για να μην θυμίσω τώρα πώς έσβησε η Μαριναλέντα και ποια ήταν η κατάληξη της παρισινής Κομμούνας.
Οι ανεδαφικές φαντασιώσεις, όμορφα καταρρέουν…
Κάποια στιγμή οι επιλογές του Βασιλόπουλου στράφηκαν εναντίον του.
Ο Πάνος ήταν ήδη πρόεδρος δημοτικού συμβουλίου, ο Λάλος κι ο Κουμαριανός αντιδήμαρχοι…
Επέβαλαν την ατζέντα τους στη Δύναμη Πολιτών, ζητούσαν όλο και περισσότερες, όλο και πιο ακραίες πολιτικές αποφάσεις του δήμου.
Ο δήμαρχος -αυτά τα διαπίστωσα αργότερα- άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι η πολιτική αυτή οδηγεί σε αδιέξοδο.
Αλλά, ήταν ήδη αργά.
Η κοινωνία είχε ήδη αποδώσει στον Βασιλόπουλο (σε αυτόν! Σε κανέναν άλλο από τον συνδυασμό που διοικούσε τότε) έναν συγκρουσιακό χαρακτήρα, που αντί να μεριμνά για την κοινωνική ειρήνη, υποδαύλιζε την τυφλή σύγκρουση με την ΑΕΚ για το γήπεδο.
Σωστό- λάθος, μικρή σημασία είχε.
Αυτό που είχε σημασία τότε ήταν ότι αυτή η εικόνα εμπεδώθηκε στην τοπική κοινωνία.
Κι εκφράστηκε στις εκλογές, όταν η πόλη προτίμησε (μαύρη ώρα) να εμπιστευθεί έναν άσχετο με την πολιτική και πλήρως απόντα κι αδιάφορο για την πόλη Βούρο, αντί για την αρνητική εικόνα του Βασιλόπουλου που Ο ΙΔΙΟΣ είχε «φροντίσει» να δημιουργήσει στο συλλογικό υποσυνείδητο της πόλης.
Τα υπόλοιπα ήλθαν αναπόφευκτα.
Και τώρα; Τώρα που αποσύρεται από την πρώτη γραμμή της τοπικής πολιτικής ζωής, πρέπει να πω ότι κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο Άρης Βασιλόπουλος έγινε δήμαρχος πολύ νωρίς γι αυτόν.
Αν είχε περισσότερη εμπειρία από τη ζωή, αν είχε λειάνει κάπως τις «επαναστατικές του γωνίες», αν ήταν 10 χρόνια μεγαλύτερος έχοντας δουλέψει έχοντας «φάει τα μούτρα του» στη ζωή και στη δουλειά, όπως όλοι μας άλλωστε με έναν ή με άλλον τρόπο και μετά γινόταν δήμαρχος, ίσως μακροημέρευε.
Γιατί οι προοπτικές που είδα στον νεαρό υποψήφιο το 2013, δεν ήταν εντύπωση, ήταν πραγματικότητα.
Απλώς διοχέτευσε σε λάθος κανάλια τις δυνατότητές του.
Αν ζυμωθεί στις μυλόπετρες της ζωής, χωρίς να αλεστεί από αυτές, αν κάνει μέσα του μια ειλικρινή και χωρίς φτιασιδώματα αυτοκριτική κι αν δείξει στον κόσμο ότι άλλαξε, μπορεί στο μέλλον να διεκδικήσει έναν ρόλο στα τοπικά μας πράγματα. Ποιος ξέρει;