του Διαμαντή Σεϊτανίδη
Η ΑΕΚ, η μεγάλη ομάδα της πόλης, έχει παράδοση στους τερματοφύλακες.
Εμείς οι παλιοί θυμόμαστε πολλούς, τον ένα καλύτερο από τον άλλο.
Από τον Σιδηρόπουλο και τον Ερρέα, έως τον Στεργιούδα. Θυμόμαστε την αλλαγή-έμπνευση του "παππού" Φάντρονκ στο 119' του ΑΕΚ-ΚΠΡ που έβαλε μέσα το Νίκο Χρηστίδη, εκείνος έπιασε δυο πέναλτι κι η ομάδα πέρασε στα ημιτελικά του ΟΥΕΦΑ.
Θυμόμαστε τον Χρήστο Αρβανίτη, τον Σπύρο Οικονομόπουλο, μετά τον θρυλικό "Άτμα", Ηλία Ατματσίδη, μετά τον γίγαντα Σορεντίνο, τον αίλουρο Χιώτη, τον υπέροχο Σάχα, μέχρι τον Μπάρκα. Ας σταματήσω στον Μπάρκα...
Κανείς τους, όμως, δεν έφτασε τον ξεχωριστό τερματοφύλακα, τον μεγάλο ΑΕΚτζή, τον ένα από τους ελάχιστους επιζώντες της ομάδας των ονείρων μας, εκείνης της μεγάλης ομάδας που μας έκανε όλους ΑΕΚ.
Δεκάδες εκπληκτικοί τερματοφύλακες περάσαν από την ΑΕΚ, αλλά κανένας δεν έφτασε τόσο βαθιά μέσα στην καρδιά των ΑΕΚτζήδων όσο ο Στέλιος Σεραφείδης.
Ο Στέλιος και ο "Νέστορας" Κώστας Νεστορίδης είναι "οι τελευταίοι των μοϊκανών" τώρα πια, που δεν υπάρχει ο Παπαποστόλου, ο Σκευοφύλακας και οι άλλοι "δεινόσαυροι" που τίμησαν τον Δικέφαλο Αετό στο στήθος τους, που έπαιζαν πρώτα για την ομάδα και μετά για τα χρήματα, που ήταν πιο επαγγελματίες από τους σημερινούς, γιατί μέσα στο γήπεδο έπαιζαν με τα πόδια και το μυαλό τους, κυρίως όμως με την καρδιά τους.
Ο Στέλιος Σεραφείδης ζει στη Νέα Φιλαδέλφεια, γιατί η Νέα Φιλαδέλφεια "είναι το σπίτι του".
Κάθε μέρα περνάει να δει την πρόοδο των έργων του "ναού", σα να είναι το δικό του σπίτι που κτίζει, για την οικογένειά του.
Γιατί η ΑΕΚ, όλοι οι ΑΕΚτζήδες, οικογένεια του Σεραφείδη είμαστε. Και του Νεστορίδη. Και του Σταματιάδη.
Δεν θα ξεχάσω το 2013, στο "Μίλτος Κουντουράς".
Δήμαρχος η Γαϊτανά, είχε έλθει ο Μελισσανίδης στο δημοτικό συμβούλιο να μιλήσει για τα σχέδιά του για το γήπεδο -ήταν τότε που οι "καλοθελητές" έλεγαν ότι δεν θα γίνει, ότι είναι φούμαρα όλα αυτά κλπ, αλλά ας μην ξεστρατίσω τη διήγηση.
Σε μια γωνία κι εγώ για την "Αλήθεια", με τα όπλα μου, κάμερα και μαγνητοφωνάκι, και το μάτι γαρίδα, να βλέπω γύρω- γύρω "τι είναι και πώς είναι", που έλεγε κάποτε κι ο Πρίγκιπας του Νερέτβα, όταν ακόμα στις καρδιές μας ήταν Πρίγκιπας του Νερέτβα, πριν... Αλλά, είπαμε: ας μην ξεστρατίσω.
Τι μου έχει μείνει ανάγλυφο στη μνήμη μου; Ένα πράγμα: Η αγωνία του Στέλιου Σεραφείδη για αυτά που άκουγε από το στόμα του "τίγρη", καθισμένος σε μια καρέκλα, έκτη- έβδομη σειρά- βλέπετε υπάρχουν δεκάδες ΑΕΚτζήδες "καλύτεροι" από τον Σεραφείδη που έκατσαν πιο μπροστά αλλά, τέλος πάντων...
Μόνο που δεν έκλαιγε από συγκίνηση αυτό το αιώνιο "παιδί", όταν έβλεπε τις μακέτες του γηπέδου.
Είχα καρφώσει το βλέμμα μου επάνω του, "κοίτα τον Σεραφείδη" έλεγα μέσα μου, "θα πάθει τίποτα από τη συγκίνηση, ρε γμτ".
Προχθές, σερφάροντας στα σόσιαλ, είδα αυτή τη φωτογραφία: Ο αειθαλής Στελάρας, αυτό το παιδί ετών 85 (νομίζω...) να συζητά με την παρέα του σε γνωστό μαγαζί της πόλης, του πολύ καλού αμυντικού της ΑΕΚάρας αλλά και εξαίρετου επιχειρηματία, Χρήστου Βασιλόπουλου.
Να συζητά, για τί άλλο; Για το πότε θα τελειώσει το γήπεδο της ομάδας που έχει μέσα στην καρδιά του, να μπει μέσα, να πατήσει τις κερκίδες, να χαϊδέψει το γκαζόν, να αγγίξει τα δοκάρια, να δώσει μια κλωτσιά στη μπάλα...
Γι αυτό είναι αλλιώς να είσαι ΑΕΚ. Γιατί Σεραφείδηδες, δεν υπάρχουν πολλοί στις ομάδες. Ίσως ελάχιστοι... Ο Στέλιος Σεραφείδης έχει την ΑΕΚ στην καρδιά του, κι εμείς, στη δική μας, έχουμε τον Στέλιο Σεραφείδη.
Τον μεγάλο γκολκίπερ, τον τεράστιο ΑΕΚτζή, τον Στέλιο της καρδιάς μας...