του Διαμαντή Σεϊτανίδη
Γράφουν όλοι σήμερα για τη Χρυσή Αυγή, ας γράψω κι εγώ για όσα πιστεύω ότι κάτι πρέπει να ειπωθεί.
Η Δημοκρατία δεν εκδικείται.
Αποδίδει Δικαιοσύνη.
Τίποτα στη σημερινή απόφαση δεν ήταν εκδίκηση.
Τίποτα δεν ήταν «οφθαλμός αντί οφθαλμού».
Η Δημοκρατία δεν μετέρχεται των μέσων όσων θέλουν να την καταλύσουν.
Περίμενε χρόνια, και μαζί της όλοι μας, να ολοκληρωθεί η εφαρμογή των νόμων και του Κράτους Δικαίου μέσα από τη Δικαιοσύνη.
Για αρκετές αποφάσεις της Δικαιοσύνης ως πολίτης ντρέπομαι.
Γι αυτή εδώ είμαι υπερήφανος.
Ένα βαρύ μέταλλο έπεσε με δύναμη στην πλευρά των θετικών αποφάσεών της, κι έγειρε την πλάστιγγα προς τα εκεί.
Πάμε πιο κάτω.
Ανθρώπινα, στέκομαι με σεβασμό, κλίνω το γόνυ και διακατέχομαι από απόλυτη φρίκη μπροστά στη Μάγδα Φύσσα, για το χαμό του παιδιού της.
Είμαι γονιός και (όσο κι αν δεν μπορώ να νιώσω το δέσιμο μάνας και παιδιού) ωστόσο καταλαβαίνω και δικαιολογώ κάθε της ενέργεια, κάθε της φράση, ο,τιδήποτε.
Ακόμα κι αν υστερίαζε, ακόμα κι αν ολοφυρόταν, ακόμα κι αν δεν κρατούσε μια στάση αξιοπρέπειας, πάλι θα την καταλάβαινα και θα τη σεβόμουν.
Μακριά από μας, αλλά κι από τους εχθρούς μας αυτό που της συνέβη.
Πάμε και στα πολιτικά του πράγματος.
Πάντοτε στην ιστορία, τον φασισμό και το ναζισμό, γενικότερα τον ολοκληρωτισμό, «κάτι» τους εκθρέφει.
Κι αυτό το «κάτι» είναι έξω, αλλά δυστυχώς και μέσα στη Δημοκρατία.
Μετά το σκοτωμό του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, τον χιτλερικό εφιάλτη εξέθρεψαν όχι μόνο η σχέση του ναζί Χίτλερ με τον φασίστα Μουσολίνι, όχι μόνο οι συμφωνίες του με την Σοβιετική Ένωση του Στάλιν, αλλά και η ανιστόρητη, απαράδεκτη (παράνομη να μην ξεχάσω να σημειώσω) και αυτοκαταστροφική πολιτική κατευνασμού, που επέδειξαν απέναντί του ώριμες ευρωπαϊκές Δημοκρατίες όπως η Αγγλία του Τσάμπερλαιν και η Γαλλία του Νταλαντιέ.
Είναι να απορεί κανείς πώς η Δημοκρατία μερικές φορές βάζει τα χεράκια της και βγάζει τα ματάκια της.
Αλλά η ιστορία, αυτό δείχνει.
Ότι τα βάζει, και τα βγάζει…
Στα ελληνικά πράγματα:
Είναι απολύτως ακριβές ότι ακραία τμήματα της παλαιοδεξιάς στην Ελλάδα είχαν μειωμένη αντίσταση στην επέλαση της Χρυσής Αυγής.
Ήταν λίγοι, αλλά υπήρχαν.
Κι είναι χρέος όλων μας, να ασκήσουμε επάνω τους μια διπλή πίεση: Επιχείρηση πειθούς για το λάθος τους και παράλληλη επιχείρηση αποκοπής τους από τη ζώσα δημοκρατική μας εξέλιξη.
Όσοι αληθινά παρασύρθηκαν, ή όσοι φοβήθηκαν, θα ανταποκριθούν στο πρώτο.
Κανέναν δεν χαρίζουμε στον Ολοκληρωτισμό λόγω παραπλάνησης, ή μειωμένης πολιτικής συνείδησης.
Ούτε έναν!
Όσοι όμως τήρησαν ενσυνειδήτως μια στάση ανοχής προς τους ναζί, θα πρέπει να υποστούν το δεύτερο.
Δεν ήταν όμως μόνο κομμάτια της ελληνικής παλαιοδεξιάς που εξέθρεψαν το τέρας της Χρυσής Αυγής.
Ήταν κι όσοι μοιράζονταν μαζί με το τέρας τις πλατείες της «διαμαρτυρίας» ενώ γνώριζαν ότι λίγα μέτρα πιο κει δεν ήταν «αγανακτισμένοι», αλλά συνειδητοί ναζί.
Ήταν όσοι φώναζαν αντιευρωπαϊκά συνθήματα δίπλα- δίπλα με τους Χρυσαυγίτες.
Ήταν κι όσοι ψήφισαν σε καθοριστικές για το Πολίτευμά μας ψηφοφορίες μαζί με τη Χρυσή Αυγή μέσα στη Βουλή των Ελλήνων.
Ήταν κι όσοι στα λόγια την καταδίκαζαν, αλλά στην πράξη τη χρησιμοποιούσαν για τις επιδιώξεις τους, δίνοντάς της έτσι ένα ρόλο στο πολιτικό παιχνίδι.
Τα έχω προσπεράσει όλα αυτά, τα έχω αφήσει πίσω μου, αλλά δεν τα ξεχνώ!
Κανείς, απολύτως κανείς (αν και όχι στον ίδιο βαθμό, φυσικά) δεν είναι αθώος του αίματος τούτου.
Και τώρα, τι;
Περιμένοντας τις ποινές, ξαναθυμάμαι ένα σύνθημα που φωνάζαμε όταν ήμασταν νέοι και πιστεύαμε ότι θα αλλάξουμε τον κόσμο (τι ουτοπία, αλλά και τι υπέροχη απόδειξη ότι η Ανθρωπότητα δεν έχει ξοφλήσει, το να θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο…).
Το σύνθημα ήταν μόλις τρεις λέξεις και σήμερα, με την καταδίκη της Χρυσής Αυγής, γίνεται εξαιρετικά επίκαιρο:
«Ποτέ, καμιά δικτατορία».
Ποτέ!
Καμιά!
Ούτε των ναζί.
Ούτε των φασιστών.
Ούτε του προλεταριάτου.
Ούτε των φεουδαρχών.
Ούτε των μεγιστάνων του πλούτου.
Αυτή είναι η νέα ουτοπία.
Ποτέ, καμιά Δικτατορία.
Ο κάθε Άνθρωπος γεννιέται για να ζει Ελεύθερος.
Ποτέ, καμιά Χρυσή Αυγή.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
Ανεξάρτητος κι ο Αλέκος Γούλας- Υπό διάλυση η «συμμαχία» της διοίκησης
Πόσα παίρνουν αυτοί που λιβανίζουν τον Βούρο (Σεπτέμβριος 2020)
Το «Χαμόγελο του Παιδιού» στην πόλη και μια «κούκα» που δεν φέρνει την άνοιξη για τη δημοτική Αρχή
Απίστευτο! Έκοψαν αιωνόβιο δένδρο γιατί... έτσι τους αρέσει!
Ένα κουίζ «τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια;»
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα...
Βασιλόπουλος σε Βούρο: Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια...
Η Δύναμη Πολιτών διαγράφει την Ευτυχία Παπαλουκά
Η απάντηση της Ευτυχίας Παπαλουκά στη διαγραφή της
Δημοτικό Συμβούλιο: Άλλη μια συνεδρίαση χωρίς νόημα και ειρμό...
Αγράμματοι κομματάνθρωποι πίσω από τις καταλήψεις σχολείων
Σοβαρότης μηδέν...
Μια νέα αντιπολίτευση δημιουργείται στο δήμο
Κοινή επιστολή Γούλα- Ουσταμπασίδη: Υπάρχει η «Πόλης Ενότητα»;
Τι με «χάλασε» στους νέους αντιδημάρχους
Η Πόλης Ενότητα αλληλογραφεί μεταξύ της ως... Δήμος και Ένωση Γονέων