Η αναιτιολόγητη περηφάνεια

Ενδιαφέρον άρθρο, αλλά οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ήταν αυτοί που χρησιμοποιούσαν Είλωτες , που είχαν σκλάβους,για τα καράβια τους , για τα χωράφια τους, ενώ αυτοί ανέπτυσαν τις φιλοσοφία, τα μαθηματικά τον πολιτισμό, ήταν αυτοί που με την δυναμη των όπλων ή την οικονομική έκαναν υποτελείς άλλους Εληνες και μάλιστα όλα αυτά τα ονόμαζαν Δημοκρατία.
Οπότε έχει το ίδιο ΄΄γονίδιο΄΄ και σήμερα ο νεότερος Ελληνας !!

1.«Αλλ’ ότε αφήσας τους ραψωδούς εζήτησα την αλήθειαν υπο την κόνιν των αιώνων . . . . εθρήνησα τότε ουχί ότι παρήλθον, αλλ’ ότι ουδέποτε ανέτειλαν επι της οικουμένης της πίστεως και του ηρωισμού αι χρυσαί εκείναι ημέραι» (‘Η Πάπισσα Ιωάννα’ του Εμ. Ροϊδη, ελεύθερο σε PDF)

Κάτι παρόμοιο, αγαπητή Μαίρη, θα μπορούσε να πει κανείς και για την «πολιτική σκέψη» των αρχαίων προγόνων μας, όπως τουλάχιστον αντιλαμβάνομαι ότι την προσδιορίζεις στο κείμενό σου.
Ο στοχασμός πάνω στα πολύπλοκα κίνητρα κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας μας κάνει να ανασύρουμε «υπό την κόνιν των αιώνων» το κατ αρχήν εκπαιδευτικό κείμενο των προγόνων μας: την Ιλιάδα.
Εκεί, 30 αιώνες πριν την κατάληψη του Γιβραλτάρ, 33 πριν την κρίση του Σουέζ και του Παναμά και 34 πριν τα Νησιά Σπάρτλυ βλέπουμε να εμφανίζεται η ένοπλη προσπάθεια ελέγχου των θαλασσίων εμπορικών οδών στα πλαίσια την διεκδίκησης μεγαλύτερου κομματιού απ την πίτα του παγκόσμιου πλούτου.
Στην Ιλιάδα όμως αναφέρεται και η δίκη του Παλαμήδη.

2.Ο Παλαμήδης καταδικάστηκε με βάση στοιχεία «κατασκευασμένα» από τον Οδυσσέα, (έξυπνος εναντίον πονηρού σημειώσατε 2) ενώ τέτοιου είδους δίκες όπως όλοι γνωρίζουμε δεν γίνονται σήμερα.
Τέλος πάντων η προσπάθεια εκείνη ευοδώθηκε με τον Δούρειο Ίππο, 5 αιώνες πριν ο SUN ZU γράψει στο εξώφυλλο του βιβλίου του ‘Ο πόλεμος βασίζεται στην εξαπάτηση’.
Ακολούθησε πυρπόληση της πόλης, σφαγή και εξανδραποδισμός του πληθυσμού, ιερά βεβηλώθηκαν, ευγενείς κυρίες οδηγήθηκαν στην παλακεία και η εξ αυτών Κασσάνδρα ήταν μια απ τις αιτίες δολοφονίας του Αγαμέμνονα.
Αλλά, μπορεί κάποιος να ισχυριστεί, τότε είχαμε απόλυτες μοναρχίες, οι δημοκρατίες δεν κάνουν τέτοια πράγματα.
Ο Π. Κονδύλης αναρωτιέται «Είναι οι δημοκρατίες αναγκαία ειρηνόφιλες;’ στο άρθρο του στην ‘Κ’ της 30-6-1996, όπου αναφέρεται και η άποψη του Θουκυδίδη ότι οι χειρότερες βιαιότητες του Πελ. πολέμου οφείλονται στα ακαταλόγιστα πάθη της δημοκρατικής μάζας των Αθηνών.
Αυτά για τώρα.
Χαίρε.

3. Στη συνέχεια αγαπητή Μαίρη έχουμε την Οδύσσεια, μία συλλογή τεχνασμάτων, απατών και εκμετάλλευσης των πάντων προκειμένου να επιστρέψει ο Οδυσσέας σπίτι του. O σκοπός αγιάζει τα μέσα δηλαδή. Στον ζωτικό χώρο που εκκενώνεται με την καταστροφή της Τροίας οι Έλληνες επεκτείνονται και πλουτίζουν σε διαμάχη με τους Πέρσες αλλά πάντα και μεταξύ τους. Και αφού χορταίνουν σκέφτονται. ‘Τα πάντα ρεί και ουδέν μένει’, ‘Πόλεμος πάντων πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς’, αποφαίνεται ο Ηράκλειτος (για να βάλουμε και την φιλοσοφία στο παιχνίδι). Ισχυρίζεται όμως ότι οι μεταβολές πραγματοποιούνται σύμφωνα με κάποια «εσωτερική τάξη» που την αποκαλεί ‘λόγο’. Λίγο αργότερα ξεσπά ο Πελοποννησιακός πόλεμος. Ο ‘λόγος’ και 3 γεγονότα του πολέμου διαμορφώνουν την ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ: Ο διάλογος Αθηναίων και Μηλίων, η μετάλλαξη του δήμου σε όχλο και η μετατροπή των ενόχων σε κατηγόρους στη δίκη των στρατηγών και η αίτηση βοηθείας από τους Σπαρτιάτες προς τους Πέρσες που έκρινε και το αποτέλεσμα.

4. Στην μάχη της Πύδνας δεν επενέβη το ιππικό επειδή οι Μακεδόνες άρχοντες είχαν έλθει σε ρήξη με τον βασιλιά τους και δεν πολέμησαν τους Ρωμαίους εκείνη την ημέρα. Συνοψίζω τα περί ‘πολιτικής σκέψης’ των προγόνων μας: Δίκες με προκατασκευασμένα στοιχεία, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, η ‘ανακάλυψη’ της ύπαρξης εσωτερικής τάξης που ‘ρυθμίζει’ τις αέναες μεταβολές, το δίκαιο της ισχύος, η μετατροπή του δήμου σε όχλο, η προσφυγή και έξωθεν βοήθεια προς εσωτερική επικράτηση, το γινάτι βγάζει μάτι και η τρίχα της Ελένης που ‘έσυρε’ μέχρι την Τροία όχι 1 αλλά 1228 πλοία.
Πάμε παρακάτω.
Στην τραγωδία «Ικέτιδες» του Αισχύλου οι 50 κόρες του Δαναού, θέλοντας ν' αποφύγουν τον γάμο με τα πρώτα εξαδέλφια τους γιους του Αιγύπτου έφθασαν στο Αργος, μαζί με τον πατέρα τους. Απευθύνθηκαν στον βασιλιά του Άργους, τον Πελασγό, και ζήτησαν την προστασία του, άσυλο με τη σημερινή έννοια του όρου. Ο Πελασγός επικαλούμενος τις δημοκρατικές διαδικασίες απευθύνθηκε προηγουμένως στον λαό του.

5. Οι Αργίτες αποφάνθηκαν υπέρ του ασύλου με «ανάταση των χειρών». Όταν ο Αίγυπτος του ζήτησε τον λόγο, ο Πελασγός τού αντέτεινε την απόφαση του λαού.
Ακόμα και ο βασιλιάς Πελασγός, για να παράσχει άσυλο στους ικέτες (πρόσφυγες) με το στρατό των Αιγυπτίων έξω απ τα τείχη να απειλεί ρώτησε τον λαό του. Στο σημείο αυτό πράγματι απέχουμε απ την ‘πολιτική σκέψη’ των προγόνων μας όπως ‘προβάλλεται’ απ τον Αισχύλο, ίσως επειδή ο Πελασγός που ρώτησε το λαό ήταν βασιλιάς ενώ εμείς έχουμε Δημοκρατία. Όσο για τους μετανάστες, στη Σπάρτη και όχι μόνον ίσχυε η ξενηλασία ενώ στην Αθήνα οι μέτοικοι πλήρωναν μετοίκιο και οι πιο εύποροι απ αυτούς συνέβαλαν στα «θεωρικά». Πήγαιναν μάλιστα και φαντάροι αλλά πλήρη πολιτικά δικαιώματα δίδονταν μόνο σε σπάνιες ειδικές περιπτώσεις και με αυστηρό έλεγχο (γραφή ξενίας). Αυτά περί ‘πολιτικής σκέψης’ των προγόνων μας
Τελειώνω.

6. Και πρώτον μεν ανάβητε. ειπὲ συ εμοί, μέτοικος ει;
-Ναι.
-Μετοικείς δε πότερον ως πεισόμενος τοις νόμοις τοις της πόλεως, ή ως ποιήσων ό τι αν βούλῃ;
-Ως πεισόμενος.
-Άλλο τι ουν ή αξιοίς αποθανείν, ει τι πεποίηκας παρὰ τους νόμους, εφ᾽ οις θάνατος η ζημία;
-’Εγωγε.
Προφανώς κάθε ομοιότητα κλπ. . .κλπ. . .κλπ.