της Μαίρης Μαργαριτοπούλου (*)
Στους άγνωστους ήρωες, έναν διθύραμβο οφείλεις κάποτε να τον αποδίδεις.
Πολλά χρόνια μετά, αλλά με παντοτινή συμπάθεια και σεβασμό για τα παιδιά της δυσωδίας που γνώρισα και συνεργάστηκα στην πόλη μας, αφιερώνω τούτο το κείμενο.
Στα παιδιά με τα πράσινα, πορτοκαλί ή κίτρινα γιλέκα που κυκλοφορούν ανάμεσά μας με σκούπα, καρότσι,μεσινέζα.
Στους άντρες πάνω και κάτω από τα μηχανοκίνητα μέσα καθαριότητας.
Στις γυναίκες, που σκύβουν κάτω από τα αυτοκίνητα, τραβάνε κάδους με τόνους σκουπιδιών και φορτώνουν απορριματοφόρα.
Στους εναερίτες, που φροντίζουν τον ηλεκτροφωτισμό, τα κλαδέματα, τους στολισμούς. Στους οδηγούς, που ώρες ατέλειωτες, ταξιδεύουν στην χωματερή συντροφιά με το άρωμα των αποβλήτων.
Στο μηχανουργείο που πρέπει κανείς να φωτογραφίσει για να αποτυπώσει τις συνθήκες εργασίας.
Στα παιδιά, που κουβαλούν τα σύνεργά τους στα λεωφορεία από την μια άκρη της πόλης στην άλλη. Στα παιδιά, που γυρίζουν με τα μηχανάκια όλη την πόλη και επιβλέπουν.
Στους ανθρώπους που παλεύουν μέρα, νύχτα για ένα απλό μεροκάματο.
Στα παιδιά που έγιναν άντρες εκεί.
Και η μυρουδιά από το σκουπίδι μας θα τους συνοδεύει μέχρι τον θάνατο.
Αλλά και στους επιτελείς του έργου. Στους τύπους που έγιναν « ζόρικοι», αφού η φύση της δουλειάς είναι πιο ζόρικη.
Σ´αυτούς, που κρατούν τις ισορροπίες, οργανώνουν την δουλειά, επιχειρούν νυχθημερόν να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα.
Όλοι ισχυρίζονται πως ο τομέας της καθαριότητας είναι ο πρώτος παράγοντας επιτυχίας μιας δημοτικής αρχής.
Όλοι οι επίδοξοι υποψήφιοι, επαίρονται ότι θα τα καταφέρουν καλύτερα.
Πριν την εκλογή τους, στηλιτεύουν, στοχοποιούν, φωτογραφίζουν τα ασυμμάζευτα.
Ο στόχος, προφανώς, δεν είναι οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα αλλά ο δήμαρχος.
Όμως, στο πρόσωπο του δημάρχου ή του Αντιδημάρχου, η μπάλα παίρνει και τους εργαζόμενους.
Είναι ο κοινωνικός αυτοματισμός, τύπου, έλα μωρέ, δημόσιοι υπάλληλοι είναι, που την σκαπουλάρουν σε κάθε ευκαιρία.
Που δουλεύουν ελάχιστες ώρες.
Που κάθονται στα παγκάκια, όταν δεν τους επιβλέπει κανείς.
Που τελικά, γίνονται οι εχθροί κάθε δημοτικής αρχής, επειδή την επιβουλεύονται.
Πρόκειται για το φαιδρό φαινόμενο του άσχετου, που δεν έχει πειραματιστεί ποτέ, αλλά αυτάρεσκα πολιτικολογεί.
Αποτελεί την χείριστη αναίδεια απέναντι σε μαχόμενες ψυχές.
Σε πόδια, μέσες και χέρια κατεστραμμένα.
Με παγωνιά και καύσωνα.
Με βροχή και χιόνια.
Άγνωστο στοιχείο ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των εργατικών ατυχημάτων είναι στον τομέα καθαριότητας των δήμων.
Αναίδεια λοιπόν, από τους επίδοξους.
Προπηλακισμοί από τους «πεντακάθαρους» συμπολίτες μας, που αγνοούν τους κανόνες καθαριότητας, που υπάρχουν και είναι σε ισχύ.
Από τους Ελληνάρες, που όσο καθαροί είναι στα σπίτια τους, τόσο βρώμικοι γίνονται έξω από αυτά.
Εργοδοτικός φασισμός από τους δημότες, αφού η υπηρεσία πληρώνεται, (κάτι που κατά την γνώμη θα έπρεπε να παρέχεται δωρεάν από το κράτος), με συμπεριφορές απαξιωτικές.
Αδιαφορία για τον απρόσωπο εργάτη που οι ακαθαρσίες των σκύλων, τα πλαστικά υπολείμματα, τα βρώσιμα «μυρωδικά», θα τους τρυπάνε τη μύτη μέχρι να πεθάνουν.
Πίεση και παρεμβάσεις στο οργανωτικό από τους ίδιους τους εκλεγμένους για να γίνουν χάρες σε κολλητούς δημότες.
Ανατροπές στον προγραμματισμό όταν τα μηχανήματα έργου έχουν βλάβες.
Βλάβες για τις οποίες δεν υπάρχει πρόβλεψη ή δεν υπάρχει φράγκο για να φτιαχτούν.
Ή γιατί ο προμηθευτής δεν έχει πληρωθεί και δεν δέχεται να βοηθήσει. Και εκεί βάζουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι το χέρι στην τσέπη.
Από μια απλή μεσινέζα μέχρι τα βαριά οχήματα χιλιάδες κωδικοί, πολλές προβλέψεις, μεγάλη έγνοια.
Μυϊκός κάματος, προκαθορισμένος και θλιβερός μονόδρομος, παγωμένα χέρια, ιδρωμένα μέτωπα, αναπηρικές συντάξεις, πίεση, πίεση, πίεση...
Και στις απεργίες ; Όταν οι κάδοι ξεχειλίζουν, αυτοί τα μαζεύουν με τα χέρια..Σκύβουν, σηκώνουν τόνους, όχι με μπαχαρικά και αρώματα..
Και, ίσως, κάτω από τέτοιες συνθήκες, να μην τους νοιάζει αν είναι καλύτερα να τους εκμεταλλεύεται ένας ιδιώτης ή να τους χειρίζεται και να τους διαπομπεύει ο ίδιος ο συνδημότης τους, ή ο αιρετός ως επίδοξος εραστής μιας θεσούλας εξουσίας.
Φέτος, δεν πρόκανα να τους επισκεφτώ, όπως κάθε χρόνο, έκτοτε.
Τους χαρίζω το γραπτό αυτό.
Τους οφείλω έναν απέραντο σεβασμό.
Και είναι επώνυμοι.
Ο Βασίλης, ο Κώστας, η Όλγα, ο Γιάννης, ο Σπύρος, η Βάσω και όλοι οι άλλοι τύποι με τα πράσινα, κίτρινα και πορτοκαλί γιλέκα.
Από ψηλά, ως τον τελευταίο που αγωνίζεται ακόμη και για μια οκτάμηνη θέση εργασίας στον πολύχρωμο και απέραντο κόσμο της δυσωδίας μας.-
(*) πρώην αντιδήμαρχος Περιβάλλοντος
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ