του Διαμαντή Σεϊτανίδη
Τι πληρώνουμε στην άτυχη αυτή πόλη;
Για μένα, είναι ξεκάθαρο: Πληρώνουμε το ότι κάθε φορά, θέλοντας να ξεπεράσουμε το παρηκμασμένο δημοτικό μας κατεστημένο, τρέχουμε και “πέφτουμε με τα μούτρα” σε μια υποψηφιότητα που μας φαίνεται καλύτερη από άλλες. Και συνηθέστατα, την πατάμε.
Πάμε πίσω, στο 2002. Η πάνδημη ανάγκη να ξεφορτωθούμε τον Παντελή Γρετζελιά και το καθεστώς που είχε δημιουργήσει στη πόλη, οδήγησε πολλούς στην επιλογή και στήριξη της υποψηφιότητας Αδαμόπουλου. Ο γιατρός επελέγη -και του προτάθηκε η δημαρχία- ως ένας άνθρωπος που ενώνει όλους όσοι ήθελαν την πτώση Γρετζελιά. Το συνδυασμό του στελέχωσαν γνωστά καθεστωτικά συστήματα της πόλης, αλλά και καινούργιοι άνθρωποι τόσο από την κεντροδεξιά, όσο και από την αριστερά, με προεξάρχοντα τον Νίκο Κασίμη, τότε.
Όλοι εκείνοι, βέβαια, ήξεραν ότι ο γιατρός ήταν και είναι ένας αξιοπρεπής άνθρωπος, ηπίων τόνων, αλλά χωρίς βαθιά πολιτική παιδεία, στο επίπεδο των διαγκωνισμών, των εμφύλιων σπαραγμών, δηλαδή των παθογενειών της πολιτικής που πρέπει να έχεις γερό στομάχι να τις αντέξεις και ισχυρή εμπειρία πολιτική για να τις εξουδετερώσεις. Ακόμα κι αν ο Νίκος Αδαμόπουλος αποδείχθηκε άνθρωπος με γερό στομάχι, στο πεδίο της πολιτικής εμπειρίας δεν διέπρεψε. Επιπροσθέτως, αυτοί οι ίδιοι που τον ανέδειξαν, στη μεγάλη τους πλειοψηφία τον άφησαν μόνο του μετά την εκλογή, να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Έτσι, αναπόφευκτα, ήλθε η ήττα το 2006.
Τότε ήλθε ο Σταύρος Κόντος. Ένα άτομο με αξιοπρέπεια, αλλά και με πολιτική παιδεία κι εμπειρία αδιαμφισβήτητη. Κέρδισε με ευκολία, και ξεκίνησε να αλλάζει πράγματα στην πόλη μας, που η καθαρή πολιτική του ματιά έβλεπε ότι χρειάζονται αλλαγές. Και πάλι, εκείνοι που τον στήριξαν, τον άφησαν μόνο του. Ο Κόντος δεν επικοινώνησε σωστά τις κεντρικές επιλογές του, κάποιες (λ.χ. Πρωτομαγιά) τις πήρε πίσω, κι έτσι ήλθε η οριακή του ήττα το 2010, κι η απροθυμία του να εξαντλήσει τα περιθώρια που του έδινε το θεσμικό πλαίσιο για είσοδό του στη δεύτερη Κυριακή. Πάει κι ο Κόντος.
Για τη Γαϊτανά, τα έχω γράψει πολλές φορές και πολύ αναλυτικά. Την επέβαλε ο Γρετζελιάς και την ακρωτηρίασε πολιτικά ο ίδιος ο Γρετζελιάς, όταν εκείνη αρνήθηκε να γίνει πιόνι στα σχέδιά του. Είχε και πλήρη έλλειψη εμπειρίας, είχε και επικοινωνιακά προβλήματα, είχε και το σύμπαν απέναντί της κι έτσι την έφαγε η μαρμάγκα στις εκλογές του 2014. Άλλη μια επιλογή “της συμφοράς, της τελευταίας στιγμής, του όπως – όπως” πνίγηκε στα θολά νερά της τοπικής προχειρότητας.
Έτσι φτάσαμε στον Βασιλόπουλο. Αδοκίμαστος, μόλις λίγους μήνες δημοτικός σύμβουλος, επικεφαλής ομάδας αγνώστων στην ευρεία κοινωνία (ποιος ήξερε τον Πάνο ή τον Δούλο; Ακόμα και τον Αντωνόπουλο, το Λάλο, τον Κουμαριανό ή τον Ανανιάδη, πιο πολύ τους ξέραμε από τους γονείς τους, παρά από τη δράση των ιδίων). Στα “τυφλά”, λοιπόν, πήγαμε -κι εγώ μαζί...- στον Βασιλόπουλο το 2014. Κάναμε δηλαδή τα ίδια λάθη που κάνουμε ανελλιπώς από το 2002, άρα δεν μπορούσαμε να περιμένουμε διαφορετικά αποτελέσματα...
Και τώρα, ο Βούρος. Εντελώς απών από τη ζωή στην πόλη, χωρίς την παραμικρή έκφραση γνώμης για κάποιο, μικρό έστω, πρόβλημα της Φιλαδέλφειας ή της Χαλκηδόνας, χωρίς απολύτως καμία κοινωνική συμμετοχή στη συλλογική μας ζωή -σύλλογοι, φορείς, έστω θεατρικές ομάδες για να μιλήσω για τον επαγγελματικό του χώρο κλπ- το εξευτελισμένο δημοτικό κατεστημένο τον πλαισίωσε γιατί έβλεπε ότι οι δυνάμεις που τον στηρίζουν του ήταν (του κατεστημένου) χρήσιμες και συνεπώς, ελλείψει άλλης λύσης, όπως δηλαδή συμβαίνει από το 2002, κάποιοι έπεσαν επάνω του. Άλλη σοβαρή υποψηφιότητα δεν υπήρξε στην πόλη, άρα τα περισσότερα χαρτάκια που έπεσαν στο κουτί που λέμε κάλπη, ήταν του Βούρου. Ελεμένταρυ, Ουότσον, που θα έλεγε και ο φίλος μας ο Σέρλοκ...
Ε, εσείς τι πιστεύετε; Ότι θα έχουμε διαφορετικά αποτελέσματα;
Αντίθετα, η διαρκής παρουσία στη Νέα Χαλκηδόνα του μακαρίτη Γιώργου Αποστολάκη, αλλά και το κλείσιμο του -πολύ μεγάλου- δημοτικού κύκλου του Νίκου Παπαμικρούλη, έφεραν τον παλιό μου συμμαθητή στη δημαρχία της Νέας Χαλκηδόνας. Πέραν αυτού, όμως, τον έφεραν πρώτο -μια μέρα πριν πεθάνει- και στον πρώτο γύρο του ενοποιημένου δήμου. Δηλαδή τον ψήφισε και η Φιλαδέλφεια, Γιατί; Διότι είχε μια παρουσία πριν, είχε να πει πράγματα, συγκρουόταν και δημιουργούσε φίλους και αντιπάλους. Ακολουθούσε δηλαδή τους αδιάψευστους κανόνες της πολιτικής.
Για αυτό από εδώ, στέλνω το μήνυμα σε ορισμένα ονόματα που έφτασαν στα αυτιά μου ως ενδιαφερόμενα για να διεκδικήσουν τη δημαρχία της πόλης μας: Μη γίνετε Βούροι. Μιλήστε για τα θέματα της πόλης, πείτε τη γνώμη σας, συμμετέχετε στο διάλογο. Η απουσία σας ΔΕΝ σας βοηθά επειδή, όπως σας λένε οι άσχετοι, δεν θα δημιουργήσετε εχθρούς. Αυτοί που δεν δημιουργούν εχθρούς στην πολιτική, δεν δημιουργούν και φίλους. Μόνο προσωρινά θα σας στηρίξουν όσοι δουν δικά τους συμφέροντα σε δική σας υποψηφιότητα. Μετά θα σας αφήσουν μόνους σας, να βγάλετε το φίδι από την τρύπα. Επειδή κάποιοι εξ υμών ζήσατε την περίοδο Αδαμόπουλου, μην την ξεχνάτε.
Μιλώ για εκλεκτούς συμπολίτες, κυρίως από το χώρο των επιχειρήσεων και της ιατρικής, τα ονόματα των οποίων έφτασαν στα αυτιά μου. Κινηθείτε, η ακινησία εσάς βλάπτει και μόνο. Πείτε τη γνώμη σας, διατυπώστε προτάσεις, ρίξτε ιδέες στον τοπικό διάλογο. Η απουσία σας, βλάπτει κυρίως εσάς τους ίδιους.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ