του Διαμαντή Σεϊτανίδη
Ακούω και διαβάζω διάφορα περί «μαύρου» χρήματος και θεωρώ ότι μπορώ να συμβάλλω στον σχετικό προβληματισμό. Ακούω διάφορα και, όπως και να το κάνουμε, αναρωτιέμαι. Ποιος μπορεί σήμερα στα σοβαρά να υποστηρίξει ότι μια κρατική δομή όπως ένα υπουργείο ένας κρατικός οργανισμός, μια περιφέρεια ή ένας δήμος μπορεί να δώσει μαύρο χρήμα, κάτω από το τραπέζι; Άσπρο χρήμα, δηλαδή φανερό, φορολογημένο, μπορεί ασφαλώς να μοιράζει. Κι άλλες από αυτές τις δομές διοικούνται από έντιμους αιρετούς, που σέβονται το δημόσιο χρήμα και δεν το σπαταλούν σε κολλητούς και κάθε είδους «υποστηρικτές», κι άλλοι που είναι απερίσκεπτοι, ανεύθυνοι, που δεν έχουν βγάλει μια πεντάρα με τον ιδρώτα τους, το εξανεμίζουν ασυλλόγιστα, για να χρησιμοποιήσω τον πιο ήπιο χαρακτηρισμό.
Το άσπρο χρήμα, κάθε πιθανός προμηθευτής του δημοσίου, το διεκδικεί. Αλλά το μαύρο; Όσοι μιλούν για «μαύρο» χρήμα, για να τους πάρουμε στα σοβαρά, πρέπει να εξηγήσουν ΑΠΟ ΠΟΥ ΘΑ ΒΓΑΛΕΙ ΜΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΟΜΗ το «μαύρο» χρήμα για να το δώσει στους «κολλητούς»; Αν δεν απαντήσουν σε αυτό το κρίσιμο ερώτημα, κανείς σοβαρός δεν μπορεί να τους πάρει σοβαρά. Απλώς ως άλλη μια πομφόλυγα, άλλη μια φτηνιάρικη προσπάθεια αποπροσανατολισμού από καταιγιστικές αποκαλύψεις μπορεί να εκληφθεί. Ιδίως όταν τέτοιες αποκαλύψεις, παραμένουν σκανδαλωδώς αναπάντητες...
Υπάρχει, όμως, η αντίστροφη δυνατότητα. Δηλαδή του χρηματισμού όχι με μαύρο, αλλά με κατάμαυρο χρήμα ορισμένων πολιτικών (οι περιπτώσεις του Τσοχατζόπουλου ή του Παπαγεωργόπουλου είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου) που εκμεταλλεύονται τη θέση τους για να παίζουν παιχνίδια που εκ των πραγμάτων ευνοούν επιχειρηματικά συμφέροντα. Γιατί αν είσαι πολιτικός, με συγκεκριμένη λαϊκή εντολή που ζήτησες και έλαβες από το εκλογικό σώμα, κι αντί να ασκείς με σύνεση τα καθήκοντά σου, γίνεσαι παράγων που επηρεάζει λχ τη σύγκρουση μεγάλων επιχειρηματιών (οι οποίοι μπορεί να συγκρούονται στη ναυτιλία, στη βιομηχανία, στις επενδύσεις καινοτομίας, στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, παντού!) δημιουργώντας συνειδητά τεράστιες δυσκολίες σε μια από τις ανταγωνιστικές επιχειρήσεις, εκ των πραγμάτων και πέραν πάσης αμφιβολίας, ευνοείς την ανταγωνίστριά της ή τις ανταγωνίστριες της. Κι αν από σένα, τον ανεύθυνο πολιτικό δυσχεραίνεται λυσσαλέα, ασύστολα, αδίστακτα μια επιχειρηματική προσπάθεια, ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ευνοείται χάρη σε σένα, το ανταγωνιστικό της περιβάλλον. Που καθόλου δεν αποκλείεται να σε αμείβει με κατάμαυρο χρήμα, για να συνεχίσεις τον αντιθεσμικό σου ρόλο.
Όπως είπα, ο Τσοχατζόπουλος αποτελεί για τη σύγχρονη Ελλάδα την κορυφή του παγόβουνου. Πρέπει, πάντως, να δούμε και κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, εκεί που κολυμπά η κάθε λογής μαριδούλα και παίζει τα παιχνιδάκια της...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ