του Διαμαντή Σεϊτανίδη
Το δρομολόγιο ήταν κάθε μέρα το ίδιο. Νωρίς το πρωί ξεκινούσα από το πατρικό σπίτι στη Μαιάνδρου για το σχολείο. Συνήθως έκανα μια παράκαμψη 100 μέτρων για να περάσω από την Αλεξάνδρου και να πάρω τη Τζένη (στο δημοτικό) να πάμε μαζί. Μετά στρίβαμε Αγκύρας (νυν Γεωργίου Παπανδρέου), ανεβαίναμε την Κωνσταντινουπόλεως, περνούσαμε από τα Βαρδούσια, όπου πάντα συναντούσαμε το φυσικό χαμόγελο του κυρ Θύμιου, μετά μας χαιρετούσε ευγενικά με ένα νεύμα του κεφαλιού του ο βιβλιοπώλης "κύριος Παπαδόπουλος" και μετά, τρεχάλα να μπούμε από την πόρτα του δημοτικού.
Κάθε μέρα, το ίδιο. Αν δεν έπαιρνα τη Τζένη μαζί μου, είχα να διαλέξω το δρομολόγιο Τυάννων- Αγκύρας- πλατεία, ή Μαιάνδρου- Φλαβιανών- πλατεία, οπότε περνούσα μπροστά από το σπίτι του κυρίου Ιπποκράτη "που μιλούσε από μέσα του" όπως λέγαμε τότε, που δεν ξέραμε να πούμε ότι ο άνθρωπος είχε κάνει τραχειοστομία. Πάντα, όμως, περνούσα μπροστά από τα Βαρδούσια, από τον κυρ Θύμιο με το φυσικό χαμόγελο. Του έλεγα «καλημέρα» με μια συστολή που έχει πάντα ο πιτσιρικάς απέναντι σε έναν μεγάλο άνθρωπο, ο οποίος μάλιστα ήταν σε ώρα εργασίας, κι εκείνος, με το μαλλάκι του να σκεπάζει την καραφλίτσα, πάντα χαμογελαστός (ποιος ξέρει τι βάσανα θα είχε κι αυτός, αλλά πάντα, μα πάντα χαμογελαστός) με καλημέριζε. Με ρωτούσε ΠΑΝΤΑ για τους δικούς μου, για τον πατέρα μου, κι εγώ με την ίδια συστολή του πιτσιρικά, πάντα του απαντούσα "καλά είναι, σας ευχαριστώ". Τίποτα το πρωτότυπο, τίποτα το εξτρίμ, ανθρώπινες σχέσεις μόνο, σφυρηλατημένες επί δεκαετίες. Ο κυρ θύμιος ο Παπαζωγράφος είχε γνωρίσει μάλλον και τον παππού μου, τον κυρ Διαμαντή τον τσαγκάρη, που είχε το μικρό του μαγαζάκι στο κάτω μέρος της πλατείας Κωνσταντινουπόλεως, επί της (τότε) οδού Αγκύρας.
Προχθές είδα το κηδειόσημο, γραμμένο από κάποιον… Οστρογότθο που έγραψε λάθος το όνομα του εκλιπόντος. Κηδεύομεν τον «Θήμιο Παπαζωγράφο». Η κηδεία, παραμονή της εθνικής γιορτής. Όπως πάντα, το έμαθα αργά. Είχα χρόνια να τον δω, είχα χρόνια να αντικρίσω τον άνθρωπο που και στενοχωρημένος να ήταν, το πρόσωπό του γελούσε. Που κάθε πρωί με χαιρετούσε, που με ρωτούσε γιατον πατέρα μου και μου μιλούσε για τον παππού μου, τον οποίο δεν γνώρισα ποτέ. Είχα κι έχω ένα παράξενα ζεστό αίσθημα οικειότητας με αυτό τον άνθρωπο...
Στο καλό κύριε Θύμιο. Καλημέρα!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
Μια συνέντευξη αποκαλυπτική για τις πραγματικές προθέσεις Βασιλόπουλου
Μπερδεύουν ακόμα την ΑΕΚ με την Πέρα Κλουμπ
Εδώ έχουμε δήμο "δημοκράτη", στο Καματερό είναι οι... φασίστες
Ο πρώτος που παρανομεί
Μεγάλη η ευθύνη των οπαδών της ΑΕΚ
Μη διχάζετε άλλο την πόλη κύριε δήμαρχε. Πάρτε ενωτικές πρωτοβουλίες, τώρα!
Μια ανακοίνωση του δήμου, που θα μείνει στην ιστορία
Μην το περιμένετε το γήπεδο...
Εσείς, ποια παρανομία υποστηρίζετε;
δεν βρέθηκαν σχόλια επισκεπτών...