Τόπε καθαρά ο σύντροφος Φίλης, τέρμα πια τα «βασίλισσα» και τα «πριγκίπισσα» στις κόρες σας, κι ας μη του ζητήσατε την άδεια πώς θα αποκαλείτε τα παιδιά σας. Την παίρνει μόνος του (την άδεια...). Τέρμα λοιπόν ό,τι θυμίζει τη βασιλική περίοδο, κι ας είναι αυτή συνυφασμένη με τη μεγαλύτερη φάση της ελεύθερης Ελλάδας, καλώς ή κακώς. Την ιστορία δεν μπορούμε να την ξαναγράψουμε, εκτός αν είμαστε ο... Φίλης. Τέρμα οι οδοί με ονόματα βασιλέων, τέρμα ό,τι έχει να κάνει με αυτούς τους πίξους και τους δείξους. Η κεντρική οδός της Αθήνας θα ονομάζεται πλέον Συντροφίσσης Σοφίας, το μοσχομυριστό φυτό στη γλάστρα σου, που με ένα χάιδεμα ευωδιάζει όλη η γειτονιά θα λέγεται εφεξής «συντροφικός», το γνωστό σούπερ μάρκετ «Άλφα Βήτα Συντροφόπουλος» και ο... δήμαρχος της πόλης μας, επίσης!
Μα είναι δυνατόν, κύριέ μου, να θέλεις να κάνεις πολιτική καριέρα στην Αριστερά και να λέγεσαι «Βασιλόπουλος»; Το Φίλη τον ρώτησες; Δηλαδή έτσι και σε δει κανείς στο δρόμο και γυρίσει στη γυναίκα του πίσω στο σπίτι, τι θα της πει; «Είδα και το Βασιλόπουλο στο δρόμο;» Μπα; Κι η πριγκίπισσα ήταν μαζί του, ή ήταν μόνο του το βασιλόπουλο; Πιπέρι στο στόμα! Και θα στο βάλει ο Φίλης με τις χερ... με τα χεράκια του...
Παλαιότερα, πολύ παλαιότερα, η παλαιοδεξιά στα πρώτα χρόνια του εμφυλίου επιχείρησε να διαχωρίσει τους πολίτες σε «εθνικόφρονες» και «μιάσματα» και η ορολογία που καθένας χρησιμοποιούσε, ήταν για την ελίτ της εποχής εργαλείο πολιτικού χαρακτηρισμού. Αν δηλαδή, μιλούσες για την «εθνικοφροσύνη», ήσουνα δικός τους. Αν αντίθετα μιλούσες για τη «δημοκρατική» πλευρά, ήσουν αντίθετος. Αν αποκαλούσες κάποιον «συνοδοιπόρο» ήσουνα με τους «καλούς». Αν αποκαλούσες κάποιον άλλο «σύντροφο», ήσουνα με τους κακούς. Η μόνη λύση να μην σε κατατάξουν κάπου, ήταν να κρατάς το στόμα σου ερμητικά κλειστό. Ή να μη φοβάσαι, με ό,τι αυτό σήμαινε.
Πέρασαν τα χρόνια, τέλειωσε κι η χούντα, και στη συνέχεια, οι λέξεις που χρησιμοποιούσαμε, έπαψαν να αποτελούν κριτήριο πολιτικής κατάταξης. Έπαψαν όχι αμέσως, αλλά σταδιακά, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Τα πρώτα χρόνια επιχειρήθηκε ανεπιτυχώς να επαναληφθούν τα όσα περιγράφω πιο πάνω, μετά πήγαμε στην άλλη άκρη του εκκρεμούς (ο δεξιός ήταν στην απέξω και ο σύντροφος του πράσινου ήλιου είχε την Ελλάδα στα πόδια του), τέλος πάντων κάποια στιγμή, σταδιακά ξαναλέω, το σύστημα ισορρόπησε. Κι ό,τι να έλεγες ότι είσαι, με γεια σου με χαρά σου.
Και μετά, ήλθαν οι μέλισσες. Το Φίλη βέβαια μέλισσα δεν τον λες, αλλά τέλος πάντων... Κι άρχισε ο αθεόφοβος, να ξαναξύνει πληγές που πήρε χρόνια, κόπους και προσπάθειες σε όλες τις πλευρές να τις επουλώσουν. Στην αρχή περιγέλασε τη Γενοκτονία των Ποντίων, ο ανιστόρητος. Μετά, επιχείρησε να «διδάξει» τα παιδιά πώς πρέπει να συμπεριφέρονται με τον Κώδικα Κοινωνικής Συμπεριφοράς, κάτι σαν τον Παπαδόπουλο δηλαδή με το «Ελλάς, Ελλήνων Χριστιανών», πολλές διαφορές στο περιεχόμενο της ντιρεκτίβας, απολύτως καμία στην επιλογή της ντιρεκτίβας ως μέσου επιβολής της άποψης του ισχυρού. Μετά μειώνει τα Αρχαία στα σχολεία –προφανέστατα διότι αδυνατεί να αντιληφθεί το πολιτισμικό τους εκτόπισμα (αδυνατεί, τρόπος του λέγειν...)- και ακολούθως, λέει, θέλει να... μειώσει τα φωνήεντα!
Ποιος είσαι, ρε μεγάλε; Η Δομή είσαι; Πού σε βρήκαμε βρε πάνσοφε, που πέρασες η ζωή σου να διαβάζεις –κι αργότερα να γράφεις- την αριστερή καθοδήγα, και νομίζεις ότι έγινες τσάρος πασών των Ρωσιών... Πώς και μας έλειψε τόσα χρόνια η εξαίρετη σοφία σου, ώ τρισμέγιστε Φίλη;
Λοιπόν, όπως αντιλαμβάνεσαι αγαπητέ δήμαρχε Φιλαδέλφειας Χαλκηδόνας, ο σύντροφος Υπουργός (γονυκλισία...) επιβάλλει την αλλαγή του ονόματός σου. Από το απαράδεκτο και θέτον πολιτειακό ζήτημα επώνυμο «Βασιλόπουλος» πρέπει να περάσεις στο αποδεκτό «Συντροφόπουλος». Καλό είναι αυτό, αλλά –πάντα σύμφωνα με τον Θεό Φίλη- έχει πολλά φωνήεντα. Πολλά, βρε παιδί μου, πάρα πολλά. Και ως «Συντροφόπουλος» πάλι εκτός γραμμής είσαι. Τρία όμικρον, ένα ύψιλον κι ένα «ου» είναι πολλά, πάρα πολλά... Πρέπει το επώνυμο να το διαμορφώσουμε ανάλογα με το πολιτισμικό επίπεδο Νίκου Φίλη: Λιγότερα φωνήεντα, δηλαδή άντε ένα-δυο. Να αφήσουμε το «υ», άντε ας κρατήσουμε κι ένα «ο» και καλά είμαστε, μην τσαντιστεί κι ο υπουργός. Το «ου» καταργείται με τη μία, ως δίψηφο φωνήεν. Εδώ δεν του αρέσουν τα σκέτα, θα αφήσουμε τα δίψηφα; Φάτα, να τελειώνουμε.
Δηλαδή από το αντιδραστικό και κακόηχο «Βασιλόπουλος» (που έχει μέσα «άλφα» «ιώτα», «όμικρον», χώρια που θυμίζει τους κακοχρονονάχουνε, παπαπα αντίδραση και ναφθαλίνη...) το επώνυμό σου αγαπητέ δήμαρχε δέχεται τις ντιρεκτίβες Φίλη και μετατρέπεται στο εύηχο Συντρφόπλς.
Έτσι, σα να ακούς πουλάκια μοσχοβίτικα (προ 1989, μην παρεξηγηθώ υπουργέ μου!) να κελαηδούν. Να μας θυμίζει Φίλη, τον (ολοφάνερα) θαυμαστή του Κιμ Γιονγκ Ουν και (κρυφίως) του Γεωργίου Παπαδοπούλου...