Του Διαμαντή Σεϊτανίδη
Μερικές φορές μου φαίνεται ότι αυτή η χώρα μοιάζει σα να μην θέλει να σωθεί. Χρόνια ολόκληρα, δεκαετίες, βλέπουμε άλλες χώρες να μπαίνουν πολύ μετά από εμάς στην Ενωμένη Ευρώπη, να ορθοποδούν, να αναπτύσσονται, να μας ξεπερνούν. Κι εμείς, από το 1981 εκεί: στη γωνιά με το χέρι προτεταμένο και την παλάμη ανοικτή, να επαιτούμε, μια τα ΜΟΠ, μετά τα πακέτα Ντελόρ, μετά τα ΕΣΠΑ και τα πακέτα Γιουνκέρ, και εδώ και μια εξαετία, τη δόση μας...
Στραβά πήγαινε το καράβι, δεν υπάρχει αμφιβολία. ΠΑΣΟΚ (κυρίως) και Νέα Δημοκρατία (από κοντά) δεν μπόρεσαν να ξεπεράσουν τις αδυναμίες τους και να εντάξουν την Ελλάδα πραγματικά στην Ευρώπη.
Πάνω σε αυτή την αδυναμία έκτιζε κι έκτιζε η αριστερά, που από τη μια μεριά καλώς καυτηρίαζε όλες τις αδυναμίες της Μεταπολίτευσης κι από την άλλη ποτέ δεν βρήκε το ανάστημα να πει δημόσια «όχι» σε οποιοδήποτε αίτημα, όσο λαϊκίστικο κι υπερβολικό κι αν ήταν αυτό.
Κι ήρθε η ώρα να ανέλθει στην εξουσία κι η αριστερά. Και για να μην μιλάμε επί παντός του (πολιτικού) επιστητού, τι βλέπουμε στις μέρες μας; Τον υπουργό Παιδείας, παιδί του κομματικού σωλήνα, να δίνει συγχωροχάρτι στους πλαστογράφους των «πτυχίων» χάρη στα οποία ΕΚΛΕΨΑΝ μια θέση στο δημόσιο από κάποιον άλλο που ο πισινός του έβγαλε σπυριά και η υπομονή του ρίζες, που επέμεινε, διάβασε, μόχθησε, προσπάθησε και πήρε με το σπαθί του και με την αξία του το πτυχίο ή τα πτυχία του.
Κι έρχεται σήμερα ο κύριος Φίλης, μηδέποτε εργασθείς στην πραγματική δημοσιογραφία, πάντοτε «παρκαρισμένος» στο κομματικό έντυπο του ΚΚΕ εσωτερικού παλαιότερα, του Συνασπισμού μετά, του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι πρόσφατα, και αποφασίζει οι πλαστογράφοι, οι εξαπατήσαντες, οι παρανόμως εργαζόμενοι στο ελληνικό Δημόσιο, να «τακτοποιηθούν» δίνοντας... εξετάσεις. Σαν τα αυθαίρετα, που «τακτοποιούνταν» έναντι συμβολικής αμοιβής, όλα αυτά τα χρόνια, έτσι θα «τακτοποιηθούν» και τα αυθαίρετα πτυχία. Τα πλαστά!
Μπράβο, κύριοι! Αυτό είναι το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα» της ελληνικής αριστεράς; Έτσι τιμά η «πρώτη φορά αριστερά» τους κόπους και τις προσπάθειες των νέων παιδιών; Επιβραβεύοντας τους πλαστογράφους, ακόμα και μετά την αποκάλυψή τους; Μωρέ μπράβο, ηθικό πλεονέκτημα να σου πετύχει...
Στην πόλη μας, δεν μπορώ παρά να επισημάνω, να τονίσω και να υπογραμμίσω τη θαρραλέα στάση εξαρχής του δημάρχου μας, Άρη Βασιλόπουλου. Ένας δήμαρχος πατεντάτος αριστερός, που θα μπορούσε κάλλιστα στο πλαίσιο της «συντροφικής αλληλεγγύης» (τι κοροϊδία, Θεέ μου, με αυτά τα στερεότυπα...) να κάνει τα «ντιλ» του με τους πλαστογράφους του δήμου, να το «πουλήσει» και στο σωματείο εργαζομένων του δήμου και... όλα καλά. Μήπως θα ήταν ο πρώτος;
Αντίθετα ο Βασιλόπουλος, σε πείσμα όλων αυτών των «δικαιολογημένων» για έναν αριστερό κινήσεων, ξεκίνησε εκστρατεία εναντίον των πλαστογράφων, προκαλώντας την οργή πολλών ΚΟΛΛΗΜΕΝΩΝ συντρόφων του, έστειλε τις υποθέσεις στον εισαγγελέα και τα αρμόδια ελεγκτικά όργανα. Αποτέλεσμα: Ως τώρα, δυο από τους πλαστογράφους ΑΠΟΛΥΘΗΚΑΝ.
Ο Βασιλόπουλος αρνήθηκε να κάνει τα «ντιλ» του. Έσωσε, έτσι, ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΟΣ, την τιμή της αριστεράς, αλλά και της πολιτικής, τις οποίες (τιμή, πολιτική και αριστερά) εξευτελίζει ο απίθανος τύπος που παριστάνει τον υπουργό Παιδείας.
Το δυστύχημα για τους αριστερούς αυτής της πόλης, αυτής της χώρας, είναι ότι η στάση του Βασιλόπουλου αποτελεί εξαίρεση στις μέρες μας. Εξαίρεση και μέσα στην αριστερά. Αλλά αυτό είναι κάτι που κάθε πολίτης, ανεξαρτήτως ιδεολογικής κατεύθυνσης ή πολιτικής τοποθέτησης, οφείλει (λέω ΟΦΕΙΛΕΙ) να αξιολογήσει. Και να αποδώσει τα εύσημα σε όσους αρνούνται τα «ντιλ» και κάνουν τη δουλειά για την οποία εξελέγησαν...
...γιατί σοβαροί άνθρωποι, έντιμοι, με συναίσθηση καθήκοντος, υπάρχουν σε όλους τους πολιτικούς χώρους. Και τα φληναφήματα περί «ηθικού πλεονεκτήματος» κάποιων πολιτικών χώρων σε αντιδιαστολή με κάποιους άλλους πολιτικούς χώρους, είναι λαϊκισμοί αισχίστου είδους.
Άλλωστε, ο λαός μας το λέει (κι αυτό) σοφά: Δεν λέει «ο τάδε πολιτικός χώρος είναι σπαθί». Λέει «το πρόσωπο είναι σπαθί».
