Διανύουμε μία από τις ωραιότερες και σημαντικότερες περιόδους του εκκλησιαστικού εορτολογίου, αυτήν του Πεντηκοσταρίου όπως ονομάζεται, η οποία ξεκινά με την Λαμπροφόρο και Ζωοποιό Ανάσταση του Κυρίου μας και κλείνει με την κάθοδο και επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος στούς Μαθητάς του Χριστού.
"Χριστός Ανέστη εκ νεκρών...", ψάλλει η Εκκλησία μας και μεταφέρει το νου, το πνεύμα και την ύπαρξή μας στην πραγματικότητα του μηνύματος αυτού, γεμίζοντας με απόλυτη χαρά και αγαλλίαση την ψυχή μας, αλλά και όλη την κτίση.
"Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια· εορταζέτω γουν πάσα κτίσις την έγερσιν Χριστού, εν ω εστερέωται" (Κανών της Αναστάσεως).
Είναι ευκαιρία για να συνειδητοποιήσει και βιώσει ακόμη μία φορά ο άνθρωπος, την μεγάλη ευαγγελική αλήθεια "ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, ματαία η πίστις υμών" (Α’ Κορ. ιε’,17).
Όλη την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή, συγκλονισμένος κάθε χριστιανός, με νηστεία (πνευματική και υλική), ταπείνωση και προσευχή για αυτόν ακριβώς τον λόγο προετοιμάζεται. Δια να βιώσει όσο το δυνατόν περισσότερο το μοναδικό αυτό γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού, στην καρδιά και την ζωη του.
Οι κατανυκτικές προσευχές, οι εορτές, τα γεγονότα και οι παραβολές που εύστοχα έχουν θεσπίσει οι Άγιοι Πατέρες μας· οι ακολουθίες, οι προηγιασμένες και θείες Λειτουργίες που τελούνται κατά το διάστημα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, καθώς και άλλα πολλά, σκοπό έχουν να μας υπενθυμίσουν καίρια μηνύματα της Πιστεως μας. Να βοηθήσουν τον άνθρωπο να καταλάβει και να συνειδητοποιήσει την μικρότητα και ματαιότητα που χαρακτηρίζουν τον φθαρτό και υλικό κόσμο που μοιραζόμαστε όλοι μας, καθώς και το πρόσκαιρον της ζωής τούτης, κάνοντάς τον να αισθανθεί συγχρόνως και την δική του μικρότητα, αδυναμία και αμαρτωλότητα, ενισχύοντας έτσι την πολύ μεγάλη ανάγκη της ύπαρξης του Θεού στην ζωη του και τονώνοντας την επιθυμία του να ενωθεί μαζί Του.
Επιτέλους! Η πολυπόθητη ώρα έχει φτάσει και με μεγάλη χαρά, ανακούφιση, αλλά και δάκρυα συγκίνησης στα μάτια, ακούσαμε όλοι μαζί, το βράδυ της Αναστάσεως: "Μηδείς φοβείσθω θάνατον· ηλευθέρωσε γαρ ημάς ο του Σωτήρος θάνατος .... Και τούτο προλαβών Ησαϊας εβόησεν· Ο Άδης, φησίν, επικράνθη, συναντήσας σοι κάτω. Επικράνθη· και γαρ κατηργήθη. ... Που σου θάνατε το κέντρον; Που σου Άδη το νίκος; ... Ανέστη Χριστός, και νεκρός ουδείς εν τω μνήματι" (...). (Κατηχητικός Λογος Ιωάννου του Χρυσοστόμου) και
"Άρατε πύλας, οι άρχοντες υμών, ... και εισελεύσεται ο βασιλεύς της δόξης. τις εστιν ούτος ο βασιλεύς της δόξης; ... Κυριος των Δυνάμεων, αυτός εστιν ο Βασιλεύς της δόξης." (Ψαλ. ΚΓ’ (ΚΔ’) στ. 7 έως και 10).
Ο "θάνατος" του Χριστού σήμανε αυτομάτως την κατάργηση του θανάτου για τον άνθρωπο. Και όταν λέμε θανάτου, εννοούμε του πνευματικού θανάτου, του θανάτου που κρατά τον άνθρωπο μακριά από τον Θεο.
Πριν από την Ανάσταση του Κυρίου όλες οι ψυχές των κεκοιμημένων ανθρώπων, ευρίσκοντο εις τον Άδη. Και των δικαίων και των αδίκων. Ακόμη και αυτών των Πατριαρχών και μεγάλων ανδρών και Προφητών!
Και αυτό εξ αιτίας του Προπατορικού αμαρτήματος του Αδάμ και της Εύας.
Ας θυμηθούμε τούς πρωτοπλάστους. Δημιουργήθηκαν από τον Θεο άφθαρτοι, αιώνιοι, αθάνατοι, "κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Του" απολαμβάνοντας ανέμελα την μεγάλη μακαριότητα του επιγείου Παραδείσου και ιδιαίτερα την επικοινωνία με την ίδια την Ζωη, τον ίδιο τον Δημιουργό τους.
Παρ’ όλ’ αυτά όμως και παρ’ όλο την ρητή διαβεβαίωση του Θεού ότι κατά την ημέραν εκείνη που θα παρέβαινον την εντολήν Του και θα έτρωγον τον απηγορευμένον καρπόν θα επέθαινον: "η δ’ αν ημέρα φάγητε απ’ αυτού, θανάτω αποθανείσθε" (Γεν. Β’,17), παρ’ όλα αυτά λοιπόν, μία και μόνη στιγμή υπήρξε αρκετή για να κυριευθούν από φιλαυτία, εγωϊστική επιθυμία και έπαρση και να χάσουν οριστικά και ανεπιστρεπτή, τον Παράδεισο αυτόν. Δυστυχώς τον Θεο μόνος του ο άνθρωπος επέλεξε να Τον προδώσει.
Ο θάνατος, άγνωστος μέχρι τότε, εισέρχεται στην ιστορική πραγματικότητα του ανθρώπου. Γεγονός θλιβερό και πραγματικό, που στο εξής πάντα θα ακολουθεί και θα σημαδεύει την ζωη του.
Έτσι όταν απεχωρίζετο η ψυχή από το σώμα, η ψυχή πήγαινε σ’ έναν σκοτεινό τόπο που εκαλείτο Άδης.
Ο Άδης, ήταν κάτι σαν την κόλαση θα μπορούσαμε να πούμε, γιατί εκεί δεν υπήρχε καμμία παρηγοριά και πρόσωπο Θεού.
Στον τόπο αυτόν λοιπόν μαζεύονταν και παρέμενον αιώνες, χωρίς καμμία ακτίνα φωτός, βοήθεια και παραμυθία, όλες οι ψυχές των ανθρώπων, από καταβολής κόσμου, περιμένοντας κάποιο φως, περιμένοντας να εκπληρωθεί ο Λογος του Κυρίου: "ο λαός ο πορευόμενος εν σκότει, ίδετε φως μέγα..."(Ησαΐας Θ’, 2), περιμένοντας να έλθει ο προφητευμένος από τούς Προφήτας Μεσσίας, Λυτρωτής, Σωτήρας δια να τούς σώσει.
Πράγματι ο Πανάγαθος Θεός, από φιλανθρωπία και απέραντη αγάπη για το πλάσμα Του τον άνθρωπο, όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, έστειλε τον Υιόν του τον Μονογενή εις τον κόσμον: "ότε δε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον υιόν αυτού, γενόμενον εκ γυναικός... ίνα τούς υπό νόμον εξαγοράση..." (Γαλ. δ’, 4-5). Γεγονός που είναι αδιαμφισβήτητο, μοναδικό και ανεπανάληπτο στην παγκόσμια Ιστορία.
Ο Θεός γίνεται άνθρωπος και υπομένει εκουσίως τον θάνατον, δια να σώση τον άνθρωπο από την φθορά την αμαρτία και τον θάνατον και να κάνει τον άνθρωπον μικρόν θεόν κατά χάριν.
Μετά λοιπόν το Θείο Παθος Του, που μας αφήνει συγκλονισμένους και συντετριμμένους από το παράδειγμα της άκρας ταπεινώσεώς Του, κατεβαίνει στον Άδη μένοντας εκεί τρεις ημέρες, για να κηρύξει και εκεί το χαρμόσυνο μήνυμα της Σωτηρίας που φέρνει σε όσες ψυχές επιλέξουν συνειδητά και ελεύθερα να Τον πιστέψουν και να Τον ακολουθήσουν.
Στη συνέχεια Ανασταίνεται διότι δεν είναι δυνατόν ο θάνατος να κρατήσει ποτέ δέσμια και αιχμάλωτη την ίδια την Ζωη, ανασταίνοντας μαζί Του και την ανθρώπινη φύση που είχε προσλάβει τοποθετώντας την τεθεωμένη εκ δεξιών του Πατρός! Η χοϊκή, ασήμαντη, αμαρτωλή και ταπεινή φύσις μας, αναγεννημένη, αφθαρτοποιημένη, καθαρισμένη και τεθεωμένη, δίπλα, κοντά στον Θρόνο του Παντοδύναμου Θεού!
Τι Μεγάλο Μυστήριο! Τι Μεγάλη Ευλογία! Τι Ασύληπτη Ευεργεσία! Πως να μην αναφωνήσει κανείς· "Τις Θεός Μεγας ως ο Θεός ημών. Συ ει ο Θεός ο ποιών θαυμάσια μόνος!" και στη συνέχεια· "Τι ανταποδώσωμεν τω Κυρίω περί πάντων ων ανταπέδωκεν ημίν"!!!
Τα τροπάρια της Εκκλησίας μας είναι τα καταλληλότερα για να απεικονίσουν το Μεγάλο και Χαρμόσυνο αυτό γεγονός!
"Σημερον ο Άδης στένων βοά· κατελύθη μου η εξουσία· εδεξάμην θνητόν, ώσπερ ένα των θανέντων· τούτον δε κατέχειν όλως ουκ ισχύω, αλλ’ απολώ μετά τούτου, ων εβασίλευον· εγώ είχον τούς νεκρούς απ’ αιώνας, αλλά ούτος ιδού πάντας εγείρει. Δοξα Κυριε τω Σταυρώ σου, και τη Αναστάσει σου".
"Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν λαοί· πάσχα Κυρίου πάσχα. Εκ γαρ θανάτου προς ζωήν και εκ γης προς ουρανόν Χριστός ο Θεός ημάς διεβίβασεν, επινίκιον άδοντας".
"Σημερον πάσα κτίσις αγάλλεται και χαίρει, ότι Χριστός ανέστη και Άδης εσκυλεύθη.
Ω Θείας! ω φίλης!..."
"Αύτη η κλητή και αγία ημέρα, η μία των Σαββάτων, η βασιλίς και κυρία, εορτών εορτή και πανήγυρις εστι πανηγύρεων, εν η ευλογούμεν Χριστόν εις τούς αιώνας".
"Αναστάσεως ημέρα, και λαμπρυνθώμεν τη πανηγύρει και αλλήλους περιπτυξώμεθα. Είπωμεν, αδελφοί, και τοις μισούσιν ημάς· συγχωρήσωμεν πάντα τη Αναστάσει, και ούτω βοήσωμεν· Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος".
"Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι, προσκυνήσωμεν Άγιον Κυριον Ιησούν, τον μόνον αναμάρτητον. Τον Σταυρόν σου, Χριστέ, προσκυνούμεν και την αγίαν σου Ανάστασιν υμνούμεν και δοξάζομεν· συ γαρ ει Θεός ημών, εκτός σου άλλον ουκ οίδαμεν, το όνομά σου ονομάζομεν. Δεύτε πάντες οι πιστοί, προσκυνήσωμεν την του Χριστού αγίαν Ανάστασιν· ιδού γαρ ήλθε δια του Σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω. Δια παντός ευλογούντες τον Κυριον, υμνούμεν την Ανάστασιν αυτού· Σταυρόν γαρ υπομείνας δι’ ημάς, θανάτω θάνατον ώλεσεν.
Αναστάς ο Ιησούς από του τάφου, καθώς προείπεν, έδωκεν ημίν την αιώνιον ζωήν και μέγα έλεος".
Στο γεγονός της Αναστάσεως εμπεριέχεται όλη η πεμπτουσία θα λέγαμε της Πιστεως μας.
Χωρίς την Ανάσταση του Χριστού, πόσο μόνος και εγκαταλελλημένος θα ήταν ο άνθρωπος και πόσο άδεια και δίχως νόημα η ζωη του! Χωρίς παρηγοριά, χωρίς σκοπό, χωρίς κουράγιο και δύναμη, χωρίς φως, χωρίς οδηγό, χωρίς αγάπη, χωρίς καλοσύνη, χωρίς τίποτα!
"Ει Θεός ουκ εγήγερται, ματαία η πίστις υμών". Ποσο πολύ αληθινός είναι ο λόγος του Αποστόλου!
Χωρίς την Ανάσταση του Χριστού, πραγματικά η πίστις μας θα ήταν μάταια.
Δεν υπάρχει Ελπίδα χωρίς Ανάσταση!
Δεν υπάρχει Σωτηρία χωρίς Ανάσταση!
Δεν υπάρχει Ζωη χωρίς Ανάσταση!
Δεν υπάρχει Χαρά χωρίς Ανάσταση!
Δεν υπάρχει λόγος ύπαρξης του ανθρώπου χωρίς Ανάσταση, ούτε και κανένας άλλος σκοπός. Τα πάντα σηματοδοτούνται και νοηματοδοτούνται, από την Ανάσταση!
Χωρίς την Ανάσταση του Χριστού, πως θα αναστηθούν οι καρδιές των ανθρώπων;
Χωρίς την Ανάσταση του Χριστού, πως θα καλλιεργηθούν οι ψυχές των ανθρώπων;
Χωρίς την Ανάσταση του Χριστού, πως θα πλησιάσει ο άνθρωπος με ταπείνωση τον Θεο ζητώντας με δάκρυα το Έλεός Του;
Χωρίς την Ανάσταση του Χριστού, πως θα ενωθεί ο άνθρωπος με τον Θεο;
Χωρίς την Ανάσταση του Χριστού, πως θα γνωρίσει ο άνθρωπος την Αγάπη, κάνοντας τον κόσμο του πιο όμορφο και την ζωη του πιο ευχάριστη;
Χωρίς την Ανάσταση του Θεού, εμείς πως μπορούμε να σωθούμε και να πάμε κοντά Του;
"Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος".
Ας υπάρχει πάντα έντονα χαραγμένη στην ψυχή μας αυτή η πραγματικότητα.
Ας συντροφεύει πάντα την ύπαρξή μας ολοκληρη αυτή η Αλήθεια. Και ο,τι τυχόν μας στεναχωρεί η λυπεί η δυσκολεύει και κουράζει, αυτός ο "ύμνος" ας μας υπενθυμίζει ότι δεν πρέπει να απογοητευόμαστε ποτέ και για κανέναν λόγο, διότι:
"Ανέστη Χριστός και Άδης καταβέβληται.
Ανέστη Χριστός και πεπτώκασι δαίμονες. Ανέστη Χριστός και χαίρουσιν άγγελοι.
Ανέστη Χριστός και ζωη πολιτεύεται.
Ανέστη Χριστός και νεκρός ουδείς εν τω μνήματι".
Χριστός Ανέστη!
Αληθώς Ανέστη ο Κυριος!
agioskosmas.gr
δεν βρέθηκαν σχόλια επισκεπτών...