Να σας πω την αμαρτία μου, σήμερα το πρωί στήθηκα, όπως κάθε μέρα, μπροστά στον υπολογιστή μου για να ενημερώσω την "Αλήθεια" με ό,τι νεότερο μπορεί να έχει ενδιαφέρον για τους συμπολίτες μου. Όμως, το παραπονεμένο γρύλισμα του Κάρλο, με ειδοποιούσε ότι επειγόταν για βόλτα. "Αντε ρε φίλε", του λέω, "πάμε πρώτα μια βολτίτσα και μετά κάνω τη δική μου δουλειά".
Σκοπός μου ήταν να τον πάω μια μικρή βολτίτσα, δυο- τρία τετράγωνα, να κάνει την ανάγκη του, και να γυρίσω στη δική μου δουλειά.
Όλα αυτά, έως ότου... βγήκα από το σπίτι. Ουάου, που θάλεγε και ο αγορίνος. Καλοκαίρι. Όχι "καλοκαιράκι". Σωστό καλοκαίρι. Μόνη επιλογή να κυκλοφορείς με το πουκάμισο, ούτε ζακέτα ούτε σακάκι ούτε τίποτα, για να μην αισθανθείς άσχημα από τη... ζέστη. Τα δυο- τρία τετράγωνα έγιναν πεντ' έξι και αυτά περισσότερα, κι έτσι (συγνώμη που θα το πω) άφησα παραπονεμένο τον υπολογιστή μου και με τη σειρά σας... εσάς. Όταν βαρέθηκα να περπατάω πάνω κάτω και να τραβάω τον Κάρλο που αλλού ήθελε να... σημαδέψει κι αλλού να... τσακωθεί, κάθισα σε γνωστή καφετέρια στο κέντρο της πόλης. Δίπλα ο Κάρλο, δεμένος στο δέντρο, ξεκίνησα το λακριντί με την Κατερίνα. Στην πορεία πέρασε και κάθισε λίγο ένας φίλος, μετά ένας άλλος περισσότερο. Όταν είδα το ρολόι, περασμένες δωδεκάμιση, κατάλαβα ότι και μέχρι το βράδι να μείνω εκεί, να πίνω καφέδες, να ρουφάω ήλιο και να συζητώ με πρόσωπα αγαπημένα και προσφιλή, πάλι δεν θα έχω χορτάσει. Κι ο Κάρλο είχε χιλιοσημαδέψει το δεντράκι που τον φιλοξενούσε, οπότε, έπρεπε να γυρίσουμε σπίτι, να πιει νερό για να συνεχίσει να σημαδεύει.
Η φωτογραφία είναι βγαλμένη χωρίς λόγο. Δηλαδή χωρίς δημοσιογραφικό λόγο. Ήταν όπως κι η βόλτα, που ξεκίνησε για μίνι και κατέληξε σούπερ μάξι. Χωρίς λόγο. Για να ρουφήξουμε ήλιο στο (λέμε, τώρα...) καταχείμωνο, μέσα Φεβρουαρίου, και να θυμηθούμε πώς είναι να έχεις μισή μέρα χωρίς ανελαστικές υποχρεώσεις.
Αυτή είναι η πόλη μας. Μαγική να τη ζεις, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της, χωρίς λόγο. Απλώς, να τη ζεις...
...έτσι, όπως το έγραφε ο Σουρής, έναν αιώνα πριν:
*****
Στον καφενέ απέξω
σαν μπέης ξαπλωμένος,
του ήλιου τις ακτίνες
αχόρταγα ρουφώ.
Και στων εφημερίδων
τα νέα βυθισμένος,
κανέναν δεν κοιτάζω,
κανέναν δεν ψηφώ.
Σε μια καρέκλα τόνα
ποδάρι μου απλώνω
το άλλο σε μιαν άλλη
κι ολίγον παρεκεί,
αφήνω το καπέλο,
και αρχινώ με τόνο
τους υπουργούς να βρίζω
και την πολιτική...
*****
Καλή συνέχεια σε όλες και σε όλους...
Δ.
δεν βρέθηκαν σχόλια επισκεπτών...