Του Ευτύχη Βαρδουλάκη
Ο κύριος στα αριστερά λέγεται Ζαν-Πολ Σαρτρ. Μεγαλωμένος σε μεγαλοαστικό περιβάλλον του Παρισιού, σε όλη του τη ζωή απόλαυσε τα προνόμια που η κοινωνική καταγωγή και θέση του τού απέφεραν.
Ο κύριος στα δεξιά, λέγεται Αλμπέρ Καμύ, γεννήθηκε πάμφτωχος στην Αλγερία, έμεινε πολύ μικρός ορφανός από πατέρα και τον μεγάλωσε η μητέρα του που εργαζόταν ως παραδουλεύτρα. Ήταν αυτοδημιούργητος και εν πολλοίς «αυτοδίδακτος» κινούμενος τα περισσότερα χρόνια της ζωής του εκτός «σχολών».
Ο κύριος στα αριστερά ήταν φανατικός της στρατευμένης διανόησης, πίστευε στον οργανικό ρόλο των διανοουμένων και συχνά υπέτασσε την ελεύθερη κρίση του στους στόχους που υπηρετούσε. Θεωρούσε π.χ. ότι οι διανοούμενοι δεν πρέπει να μιλάνε για τα γκουλάγκ επειδή υπάρχει κίνδυνος να καμφθεί το ηθικό της εργατικής τάξης. Ο κύριος δεξιά θεωρούσε ύψιστο χρέους του διανοούμενου την προάσπιση της ελεύθερης σκέψης και δεν σταμάτησε ποτέ την πάλη ενάντια σε κάθε είδους δογματισμό, ενάντια στα ιδεολογήματα και τις αφαιρέσεις που αποστρέφονται την ανθρώπινη φύση. Ήταν δε φανατικός πολέμιος της πολιτικής βίας, από τους πρώτους υπέρμαχους της κατάργησης της θανατικής ποινής και μιλούσε για την αρετή της διανοητικής μετριοπάθειας.
Ο κύριος στα αριστερά, αθεράπευτα νάρκισσος, ζούσε περιτριγυρισμένος από έναν εσμό αυλοκολάκων, πρόθυμων να εξοντώσουν κάθε «εχθρό» του, βίωνε δε εξόχως ανταγωνιστικά τη σχέση του με κάθε διανοούμενο της εποχής ο οποίος μπορούσε δυνητικά να αμφισβητήσει τη πρωτοκαθεδρία του στο μεταπολεμικό Παρίσι. Ο κύριος στα δεξιά, αποστρέφονταν τις «αυλές», αυτονομήθηκε από κάθε συλλογικότητα και όταν ο Σαρτρ και τα τσιράκια του έγραψαν έναν λίβελο εναντίον του, προετοίμασε μια απάντηση που δεν απέστειλε ποτέ.
Η διαμάχη Καμύ-Σαρτρ είναι από τις πιο γνωστές στο χώρο της διανόησης. Και εξόχως διδακτική. Αν ο Σαρτρ προσωποποιεί όσο ελάχιστοι την νοσηρή οίηση μερίδας διανοουμένων που επιχειρώντας να φέρουν τον κόσμο στα μέτρα των δοξασιών τους προσδένονται στο άρμα του αλαζονικού δογματισμού και των πνευματικών εμμονών έως ότου σταδιακά εκπέσουν στον ολοκληρωτισμό, ο Καμύ συμβολίζει τον ανένταχτο διανοούμενο, που αρνείται να στρατευτεί, αναθεωρεί τη σκέψη του, αμφισβητεί και εξελίσσεται. Προφανώς προτιμώ τον δεύτερο.
δεν βρέθηκαν σχόλια επισκεπτών...