του Διαμαντή Σεϊτανίδη
Κάθε πέρυσι και καλύτερα, λέμε σε πολλές περιπτώσεις, αλλά το ίδιο συμβαίνει και με τις παρελάσεις στην πόλη μας. Κάθε πέρυσι και καλύτερα. Δηάλδή αυτό δεν αφορά στα παιδιά, που και φέτος έβαλαν τα δυνατά τους και παρήλασαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Το προβληματικό στοιχείο στην παρέλαση δεν είναι τα παιδιά, αλλά οι... γονείς τους και κυρίως η αδυναμία κάθε επίσημου φορέα να διασφαλίσει έστω και τη στοιχειώδη τάξη.
Θα αναρτήσω στιγμές της παρέλασης, για να δείτε, αγαπητοί αναγνώστες, το απόλυτο μπάχαλο. Στο κράσπεδο στη μέση της Δεκελείας, δεξιά κι αριστερά από τους επισήμους, τουλάχιστον 20- 25 γονείς είχαν ακροβολιστεί για να φωτογραφίσουν τα καμάρια τους. Ανεξαρτήτως του ότι -θεωρητικά- δεν επιτρέπεται να κάθεται εκεί κανείς, διότι εμποδίζει όσους βρίσκονται απέναντι, πίσω από τα σκοινιά, να δουν την παρέλαση. Δεκάδες γονέων, τρεχάλα μέσα στο χώρο της παρέλασης, από πίσω μια ολόκληρη οικογένεια να τρέχει φουριόχα μπροστά από το ατυχές πλήθος, μήπως και δεν προλάβει να ξανατραβήξει το καμάρι της από άλλη γωνία, σε άλλο σημείο της παρέλασης. Μετά πέρασε ένας τροφαντός παπά που λόγω των παραπανήσιων δεν μπορούσε να απομακρυνθεί γρήγορα, από πίσω άλλοι γονείς, στριμώνχνονταν στο κράπεδο δίπλα στα φανάρια, έσπρωχναν, έτρεχαν, δόρθωναν τους παρελαύνοντες. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, ένα πιτσιρίκι βρήκε ευκαιρία με τη Δεκελείας άδεια από αυτοκίνητα, καβάλησε το ποδήλατό του και άρχισε να σουλατσάρει απέναντι από τους επισήμους, που δεν είχαν μάτια για το μπάχαλο, ούτε για τίποτε άλλο εκτός από τα παιδιά που έκαναν παρέλαση.
Είναι αυτό που λέμε στις συζητήσεις μας: Στην κοινωνία έχει επικρατήσει το προσωπικό όφελος από το γενικό καλό. Αντί όλοι να είναι πίσω από τα σκοινιά -αλήθεια, κύριε δήμαρχε, τι τα θέλετε αυτά τα σκοινιά, αφού πίσω τους μένει μόνον όποιος θέλει;- και να εναλλάσσονται στην πρώτη θέση όταν περνά το παιδί του καθενός, όλο και περισσότεροι προτιμούν να πηδήξουν τα σκοινιά -τι τα θέλετε ρε παιδιά, μην τα ξαναβάλετε καλύτερα- να στηθούν στο κράσπεδο, κι ας μην βλέπουν μωρέ μερικοί, τι να κάνουμε τώρα, ταφ λακ, αρκεί να βγάλουμε γκρο πλαν το παιδί.
Η εικόνα που θα δείτε, τα λέει όλα. Γονείς και άλλοι συγγενείς σχεδόν επάνω στα παιδιά που παρήλαυναν. Κόσμος να πάει κια να έρχεται, η αστυνομία απλώς να παρατηρεί αδιάφορη, η δημοτική αστυνομία πουθενά, κανείς να υποδείξει πώς θα γίνει με τάξη η παρέλαση. Κι εμείς, οι περιλυπόμενοι, για να θυμηθώ το απόσπασμα της Θείας Λειτουργίας, να καθόμαστε πίσω από τα σκοινιά κι ατνί να βλέπουμε τα παιδιά να πρευλάυνουν, να βλέπουμε εναλλασσόμενες πλάτες γονέων και λοιπών συγγενών να τρέχουν αλαφιασμένοι με τα άι παντς στα χέρια.
Αυτό μόνο θέλω να ξέρω: Τα έρμα τα σκοινιά, τι στην οργή τα θέλετε και τα βάζετε;