Του Διαμαντή Σεϊτανίδη
Διαβάζω την πολιτική ειδησεογραφία των ημερών και δεν λέω να το χωνέψω, πώς είναι δυνατόν να ασχολούμαστε με τέτοια θέματα, την ώρα που η φωτιά καίει δίπλα στα σπίτια μας, αν όχι ήδη μέσα σε αυτά... Διαβάζω ότι θα πληρώσουμε τον ΕΝΦΙΑ (κάτι που γνωρίζουμε από καιρό, αλλά, βλέπετε, ο ΕΝΦΙΑ πουλάει...), διαβάζω για την τρικυμία στη ΝΔ λόγω της υπόθεσης ΕΛΣΤΑΤ- Γεωργίου, διαβάζω για νέες περικοπές συντάξεων, για νέες αυξήσεις στη φορολογία, διαβάζω και ρεπορτάζ για το τι θα πουν οι αρχηγοί στη ΔΕΘ, πότε θα αποφασίσει εκλογές ο Τσίπρας, ποιους θα αλλάξει ο Μητσοτάκης, με ποιους όρους θα εκλεγεί νέος ηγέτης στην κεντροαριστερά, με της Φώφης ή με του Σταύρου;
Εντάξει, ο Αύγουστος δεν έχει (συνήθως...) ειδήσεις, αλλά και φέτος που έχει, εμείς εδώ, στην Ελλάδα της παρακμής και της ύφεσης, που ψυχολογικά γιατροπορευόμαστε με φωτεινές εξαιρέσεις σαν την Κορακάκη, τον Πετρούνια και το Γιαννιώτη, φαίνεται να τις αγνοούμε.
Την ώρα που το παρηκμασμένο πολιτικό σύστημα παράγει ειδήσεις πολιτικού κουτσομπολιού, την ίδια ώρα η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται ενώπιον νέας μεγάλης δοκιμασίας. Σύμφωνα με το Βαρόμετρο του Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών Ifo του Μονάχου που δόθηκε στη δημοσιότητα και αφορά στο καλοκαιρινό τρίμηνο ο δείκτης του κλίματος που επικρατεί στην παγκόσμια οικονομία έπεσε κατά 4,5 μονάδες στις 86.0. Η τάση του συνεπώς βρίσκεται σαφώς κάτω από τον εδώ και χρόνια μέσο όρο των περίπου 96 μονάδων
. Η έρευνα του Ifo διεξήχθη μεταξύ 1.086 ειδικών από 115 χώρες των οποίων οι αξιολογήσεις παρέμειναν δυσμενείς. Οι προσδοκίες τους ήταν σαφώς πιο αρνητικές από ό,τι κατά το προηγούμενο τρίμηνο.
Αλλά όσοι παρακολουθούν τις εξελίξεις, δεν περίμεναν το Ifo. Η Γαλλία, παρά το ότι είδε την οικονομία της να παραμένει στάσιμη το δεύτερο τρίμηνο του 2016, ωστόσο αντιμετωπίζει υψηλή ανεργία, μεγάλη μείωση του εμπορικού της ελλείμματος και της βιομηχανικής της παραγωγής, ενώ οι απανωτές τρομοκρατικές επιθέσεις έχουν μειώσει επικίνδυνα τα δημόσια ταμεία, που αποζημιώνουν τα θύματα της τυφλής βίας. Η Ιταλία, αποτελεί βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια ολόκληρης της Ευρώπης με το τραπεζικό της σύστημα να βρίσκεται ένα βήμα πριν το γκρεμό, αφού το ύψος των «κόκκινων» δανείων στη χώρα ανέρχεται σε 360 δισ. ευρώ. Η Ισπανία κι η Πορτογαλία απέτυχαν να μειώσουν το ονομαστικό αλλά και το διαρθρωτικό τους έλλειμμα, με αποτέλεσμα οι Βρυξέλλες να κινηθούν για επιβολή κυρώσεων, ωστόσο στο δρόμο το... ξανασκέφτηκαν. Και φυσικά, πάνω από όλα αυτά, ένα φάντασμα ίπταται πάνω από την Ευρώπη: το brexit!
Αλλά, γιατί πάμε μακριά; Η ίδια η Ντόιτσε Μπανκ, αποτελεί σύμφωνα με το ΔΝΤ, τον μεγαλύτερο κίνδυνο για το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, καθώς αποτελεί απόδειξη ότι το τραπεζικό πρόβλημα έχει αγκαλιάσει για τα καλά το ευρώ. Ο γερμανικός τραπεζικός κολοσσός εκφράζει σήμερα την αποτυχία του τραπεζικού συστήματος να διαμορφώσει ένα υγιές επιχειρηματικό μοντέλο, την περίοδο των πολύ χαμηλών -έως μηδενικών- επιτοκίων.
Στο μεταξύ ο Τούρκος απειλεί να ξανανοίξει τις στρόφιγγες του προσφυγικού, ενώ με δέος η παγκόσμια οικονομία αναμετρά τις επιπτώσεις από μια ενδεχόμενη νίκη Τραμπ στις Ηνωμένες Πολιτείες (με τη Χίλαρι να δείχνει ότι, παρά τη λυσσαλέα υποστήριξη του συνόλου του αμερικανικού κατεστημένου, στο πρόσωπό της, εκείνη επιμένει να... αγκομαχάει...)
Τα πράγματα είναι ολοφάνερα. Εάν δεν συμβεί κάτι πραγματικά αντρεπτικό, που δεν φαίνεται ως τώρα στον ορίζοντα, η ευρωπαϊκή οικονομία τρέχει με φόρα προς τη σύγκρουση με τον τοίχο. Δηλαδή οι δυνάμεις που καθορίζουν την πορεία της Ελλάδς (μέσα στο ευρώ) φαίνεται καθαρά ότι θα έχουν πολύ σοβαρό πρόβλημα στο εγγύς μέλλον.
Πώς αντιδρά μπροστά σε αυτή τη βεβαιότητατο ελληνικό πολιτικό σύστημα; Όπως ο μυθικός Οδυσσέας στη χώρα των λωτοφάγων. Σα να μην τρέχει τίποτα. Καμία σοβαρή πρωτοβουλία από την κυβέρνηση, που ανενδοίαστα αναλώνεται σε μικροκομματικές "πρωτοβουλίες" Συνταγματικής Αναθεώρησης, καθώς και οι πλέον άσχετοι με το θέμα πολίτες αντιλαμβάνονται πως ολοκληρωμένο σχέδιο μιας νέας Θεσμικής Ισορροπίας στην Ελληνική Πολιτεία δεν έχει. Απλώς "τουφεκάει" στον αέρα κι ό,τι πουλιά πιάσει για να τα βάλει στις κάλπες των επόμενων εκλογών, καλά θα είναι.
Η αξιωματική αντιπολίτευση; Ακόμα, λέει, δεν έχει επεξεργαστεί το οικονομικό της πρόγραμμα (κι όμως ζητούσε μέχρι πρότινος πιεστικά εκλογές...), ενώ για να το διαμορφώσει, κοιτάζει αυτά που της προτείνουν οι πολίτες. Τι να τους κάνει, δηλαδή, του ςτεχνοκράτες, αφού έχει τις προτάσεις των πολιτών; Ας μείνει με τους Τραγάκηδες, μια χαρά θα είναι. Κι ως να τα φέρει βόλτα, η Νέα Δημοκρατία παραμένει ένα κόμμα φθαρμένο, απαξιωμένο, με τα στελέχη που την τελευταία δεκαετία πρωταγωνίστησαν στο ελληνικό δράμα και την κορύφωσή του να την εκπροσωπούν ακόμα και σήμερα στα δημόσια fora, ένα πουκάμισο ριγμένο στα άπλυτα, το οποίο (όσο είναι τέτοιο) η χώρα δεν πρόκειται να το επιλέξει για να αντικατστήσει το φθαρμένο και βρώμικο πουκάμισο του ΣΥΡΙΖΑ που φοράει σήμερα.
Για τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις, ας μη μιλήσουμε. Η κεντροαριστερά τρώει τις εναπομείνασες σάρκες της, διαγκωνιζόμενη για τους όρους εκλογής του νέου επικεφαλής της, με τη Φώφη και το Σταύρο να δείχνουν καθαρά ότι αυτό είναι που κυρίως τους απασχολεί (ποιος νοιάζεται για την παγκόσμια οικονομία και τα σύννεφα που ήδη βρίσκονται πάνω και από την Ελλάδα;) και με τον Βασίλη Λεβέντη να ενσαρκώνει την κατάπτωση του πολιτικού μας συστήματος.
Υπάρχει σωτηρία; Ακόμα κι αν υπάρχει, δεν τη βλέπουμε σήμερα. Σήμερα, μέσα Αυγούστου 2016, την κατάσταση στη χώρα περιγράφει για μια ακόμα φορά με τον καλύτερο τρόπο, ένα σκίτσο του Αρκά:
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: