Του Διαμαντή Σεϊτανίδη
Σήμερα λέω να ξεκινήσω με ανέκδοτο: Δεκαετία ’90. Αριστερή διαδήλωση. Κόσμος και λαός από τις κόβες και τις κοβίτσες κάτω στους δρόμους, πάνε κι έρχονται οι ντουντούκες, να ακουστούν καθαρά τα συνθήματα. Δύσκολο εγχείρημα. Άλλοι πιο αφιονισμένοι από το κανονικό (να δείξουν ότι δεν τους πείραξε η κατάρρευση της ΕΣΣΔ), φώναζαν το σύνθημα με πιο γρήγορο τέμπο από τους υπόλοιπους. Κάποιοι άλλοι, λιγότερο κεφάτοι, έλεγαν το σύνθημα μια-δυο φορές, κάπως σαν αγγαρεία, και μετά τίποτα. Νευριασμένος ο ινστρούχτορας, ανοίγει τη ντουντούκα για να ακούγεται και εξηγεί στους συντρόφους τον σωστό τρόπο που πρέπει να φωνάζουν τα συνθήματα: «Μια η ντουντούκα, τέσσερις εμείς». Κι αμέσως, από τα ορεινά της διαδήλωσης, μια ομάδα υπερπροθύμων, αρχίζει ρυθμικά να φωνάζει το νέο… σύνθημα, με τις γροθιές υψωμένες: «Μια- η ντου-ντούκα, τέσσε- ρις ε-μείς».
Κάπως έτσι αντιδρούν στο προ ημερών κείμενό μου όσοι επικαλούνται γενικώς και αορίστως «επιχειρηματικά συμφέροντα» και τους οποίους κάλεσα να προσδιορίσουν τους επιχειρηματίες που κατηγορούν. Εάν αναφέρονται στον Μελισσανίδη, να μας εξηγήσουν με ποια επιχειρηματική λογική (δηλ. λογική κέρδους) ένας άνθρωπος που κερδίζει εκατομμύρια κάθε μέρα, αφήνει για κάποιες ώρες αυτή την επικερδή απασχόληση για να ασχοληθεί με το γήπεδο της ΑΕΚ; Αν πιστεύουν ότι μπορεί να κερδίσει παραπάνω από το γήπεδο της ΑΕΚ, οφείλουν να το αποδείξουν με αριθμούς. Εάν αναφέρονται στους επιχειρηματίες της πόλης μας, επίσης πρέπει να μας εξηγήσουν γιατί τα καταστήματα της Φιλαδέλφειας και της Χαλκηδόνας να μην επωφεληθούν από την παρουσία πολλών χιλιάδων οπαδών της ΑΕΚ, που αν δεν πάνε στο γήπεδο, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα έρχονταν στην πόλη μας; Αν πάλι εννοούν κάτι άλλο, πρέπει αν γίνουν σαφέστεροι για να ξέρουμε κι εμείς για ποιο πράγμα μας μιλούν.
Κι ενώ περίμενα μια διευκρίνιση, μια αντίδραση, μια επιχειρηματολογία τέλος πάντων, διαβάζω την επόμενη μέρα στην ιστοσελίδα του Κ. Παντελόγλου ένα κείμενο (και σήμερα ένα δεύτερο), το οποίο αναφερόταν το ίδιο αόριστα, το ίδιο απροσδιόριστα, το ίδιο νεφελωδώς, σε «επιχειρηματικά συμφέροντα με τον μανδύα της ΑΕΚ».
Καμία εξήγηση, καμία διευκρίνιση. Αυτό που ξέρουμε, αυτό λέμε. Κι αν μας ρωτούν "τι εννοούμε;" εμείς εκεί. Το τσιτάτο που ξέρουμε, ως εκεί. Κι όποιον πάρει ο χάρος. Ο καθένας ό,τι καταλαβαίνει. Μία η ντουντούκα, τέσσερις εμείς.
Επαναλαμβάνω, λοιπόν: Στοιχειώδης υποχρέωση όσων επιλέγουν να κατηγορήσουν μέρος ή το σύνολο του επιχειρηματικού κόσμου της χώρας, είναι να ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΖΟΥΝ ποιους εννοούν, για να μην παίρνει η μπάλα και επιχειρηματίες που αγωνίζονται με νύχια και με δόντια να κρατήσουν ζωντανές τις επιχειρήσεις τους, να συνεχίσουν να δίνουν μισθούς στους εργαζομένους τους και να συνεχίσουν να δίνουν φόρους στο κράτος, ώστε να πληρώνεται και ο δημόσιος τομέας.
Γιατί πάει πολύ, κάποιοι να σε πληρώνουν και, αντί να τους λες ευχαριστώ, εσύ να τους βρίζεις.-