του Διαμαντή Σεϊτανίδη
Την Κυριακή εκλέγουμε δήμαρχο και κάθε υπεύθυνος πολίτης οφείλει να πάρει θέση, έτσι πιστεύω. Ποτέ δεν ήμουν υπέρ της αποχής, που αφήνει τους άλλους να αποφασίζουν για σένα. Άλλωστε δεσμεύτηκα απέναντι στους αναγνώστες μου να μη μασήσω τα λόγια μου, να μιλήσω καθαρά.
Πριν από αυτό, οφείλω προκαταβολικά να ζητήσω συγνώμη για το προσωπικό ύφος του κειμένου. Έχω αυτό εδώ το Μέσο Ενημέρωσης, έχω αποφασίσει να κάνω δημοσιογραφία με θέσεις και «γωνίες» και συνεπώς θεωρώ ότι για κάθε επιλογή μου είμαι υποχρεωμένος να εξηγώ τη θέση μου. Επίσης, ειδικά για την περίοδο που προηγήθηκε, είναι ανάγκη να μιλήσω κάπως περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο. Ζητώ συγνώμη γι’ αυτό, αλλά είναι απαραίτητο.
Οι πολιτικές μου θέσεις είναι γνωστές, ανήκω στους οπαδούς της Ανοικτής Κοινωνίας, και έχω πειστεί ότι η Ελεύθερη Οικονομία είναι ο μόνος δρόμος και για την ευημερία των πολλών και για την κοινωνική κινητικότητα: ο πατέρας μου ήταν λογιστής κι ο παππούς μου τσαγκάρης. Αλλά ας μην επεκταθώ επ΄αυτών.
Παρά το ότι απέχω πολύ από τις ιδέες του Άρη Βασιλόπουλου, αποφάσισα το 2014 να τον στηρίξω ενεργά, για μια σειρά λόγων που έχω εξηγήσει επανειλημμένως: Νέο παιδί, μου φαινόταν αποφασισμένος, με κέφι για το δήμο. Κι απέναντι, ήταν το απίστευτο συνονθύλευμα μικρομέγαλων παραγόντων, που είχαν αποδείξει την ανικανότητά τους. Η επιλογή δεν ήταν δύσκολη για μένα.
Φυσικά η διοίκηση Βασιλόπουλου και προσωπικά ο ίδιος ο δήμαρχος με απογοήτευσε. Αρχικά είχα μια υπομονή: Νέος είναι, μαθαίνει, περίμενε. Και περίμενα.
Όμως είδα το αντιδημοκρατικό μένος από τα ρετάλια του Βασιλόπουλου, ιδιαίτερα από τον φασίστα Γιώργο Πάνο, που ως άλλος Μουσολίνι έλεγε μέσα στο δημοτικό συμβούλιο «όλοι οι δημοσιογράφοι και τα ΜΜΕ είναι διαπλεκόμενα» (ποιος το έλεγε; Ο γαμπρός του μακαρίτη Μίμη Βαζογιάννη, που απολάμβανε γενικού σεβασμού από εμάς, τους νεότερους στο επάγγελμα, που κανείς, ποτέ δεν είπε κακιά κουβέντα για τον αείμνηστο αθλητικογράφο. Ο γαμπρός αυτού του ανθρώπου, φασίστας από κούνια, χωρίς μόρφωση, χωρίς κοινωνική ενσυναίσθηση, χωρίς τρόπους, έβαλε σε ένα τσουβάλι όλους τους δημοσιογράφους, επειδή ένα κείμενό μου δεν του άρεσε, κι άρχισε να μας βρίζει). Προς μεγάλη μου έκπληξη, ο Βασιλόπουλος πήρε το μέρος του. Το μέρος ενός φασίστα από κούνια.
«Τι έκανες;» Είπα στον εαυτό μου. «Ποιον στήριξες;» Κατάλαβα ότι έπρεπε να τελειώνω με την περίοδο ανοχής στη διοίκηση και προσωπικά στον Βασιλόπουλο και να τον αντιμετωπίσω δημοσιογραφικά, χωρίς ελαφρυντικά πλέον. Άλλωστε είχαν περάσει κοντά δυο χρόνια, κάποτε έπρεπε να διοικήσει, τέλος πάντων, δεν θα περιμένει η πόλη πότε θα αποφασίσει να μάθει όλα όσα πρέπει ο κάθε Βασιλόπουλος και μετά να διοικήσει.
Προσπερνώ τα επουσιώδη κι έρχομαι στο κύριο θέμα, απολογούμενος και πάλι για το προσωπικό ύφος: Θεωρώ –και μαζί μου όλη η πόλη, είτε συμφωνούσε είτε όχι- ότι υπήρξα ο κύριος μοχλός αποκάλυψης των λαθών, των παθογενειών, των προβλημάτων της διοίκησης Βασιλόπουλου. Όχι μόνο ως αποφάσεις που αφορούσαν στο δήμο, στην πόλη, σε όλους μας, αλλά και ως δημοκρατικό ήθος.
Με απογοήτευσε ο Βασιλόπουλος, κι επειδή όπως σας είπα πιο πάνω έκανα ένα πολιτικό άλμα, προκειμένου να τον στηρίξω, βλέποντας την επιτομή της ανικανότητας απέναντί του, άρα ο καθένας καταλαβαίνει ότι η απογοήτευσή μου ήταν διπλή.
Ξεκίνησα τότε εγώ, μόνος μου, χωρίς καμία συνδρομή, χωρίς καμία βοήθεια, χωρίς καμία στήριξη, έναν μοναχικό αγώνα εναντίον αυτού που στα μάτια μου ήταν πρόβλημα για τη Φιλαδέλφεια και τη Χαλκηδόνα. Είχα μέσα μου μια ελπίδα, ότι στην πορεία θα συμπαρασύρω κι εκείνους, που είχαν εντολή από το λαό της πόλης να κάνουν αντιπολίτευση στον Βασιλόπουλο. Ματαίως. Οι μήνες περνούσαν, εγώ έγραφα, έψαχνα, έγραφα, έψαχνα... Εκείνοι αμέριμνοι, κάθονταν βολικά στις καρέκλες της αντιπολίτευσης και «μάρκαραν με τα μάτια» τον Βασιλόπουλο.
Στην πορεία, μπήκε στο (μονοπρόσωπο ως τότε) κλαμπ της αντιπολίτευσης στον Βασιλόπουλο, και κάποιοι ελάχιστοι (αφαιώ το όνομα ενός φίλου κατόπιν δικής του παράκλησης, την οποία σέβομαι αν και δεν καταλαβαίνω). Η αντιπολίτευση του δήμου, μόνο σποραδικά πυρά εξαπέλυε. Ο Πλάτανος, ο Γιάννης Τομπούλογλου, καμμιά φορά ο Απόστολος Κόντος και... ως εκεί.
Συγνώμη που επιμένω: Έχω ανάγκη να γνωρίζετε τι σημαίνει να πολεμάς ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ ένα ολόκληρο σύστημα εξουσίας, όπως αυτό του Βασιλόπουλου. Είναι σαν να θέλεις να γκρεμίσεις ένα τοίχο μόνο με τα χέρια σου, χωρίς εργαλεία. Ή το παίρνεις απόφαση ότι θα σκίσεις τις σάρκες σου, θα βγάλεις τα νύχια σου, θα αιμορραγείς ήδη από τις πρώτες φλούδες του σοβά, πριν καν φτάσεις να πρέπει να γκρεμίσεις τα τούβλα. Ή το ξεκινάς γνωρίζοντας τις συνέπειες, ή το παρατάς. Το ξεκίνησα και το έφτασα σε ένα σημείο που η πόλη γνωρίζει τα λάθη και τις παραλείψεις της διοίκησης Βασιλόπουλου. Και το έκανα ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ.
Όχι ακριβώς μόνος μου. Είναι μια ιστορία που χρωστάω να την πω, και ΤΩΡΑ είναι η ευκαιρία. Μια μέρα, παίρνω ένα μήνυμα από ένα λογαριασμό στο facebook. Περίπου μου έλεγε ότι θέλει να με βοηθήσει σε κάποια κομμάτια της έρευνας, στα οποία εκείνος ήταν πιο έμπειρος από μένα. Πέρασε κάποιος καιρός μέχρι να καταλάβω ότι δεν ήταν βαλτός του δημάρχου, ή ένα fake προφίλ –δεν είχε και φωτογραφία προσώπου, άλλωστε. Αλλά, τον δοκίμασα. Δεν γράφω το όνομά του, γιατί ΕΚΕΙΝΟΣ μου έχει ζητήσει να μην το γράψω. Τον άνθρωπο αυτό δεν τον έχω δει ποτέ μου από κοντά. Ήταν στις ατέλειωτες μέρες και νύχτες του απελπισμένου αγώνα μου εναντίον της διοίκησης, ο μόνος μου σύμμαχος, εκτός από τη γυναίκα μου. Φυσικά οι καναπεδάτοι που τώρα θέλουν να «σώσουν» την πόλη, ήταν στη φυσική τους θέση, στους καναπέδες τους.
Σε αυτόν, τον μοναδικό μου σύμμαχο εκείνων των ημερών, που το όνομά του ΕΚΕΙΝΟΣ δεν θέλει να δημοσιοποιήσω, που ΔΕΝ μένει σε αυτή την πόλη –ούτε καν στο Λεκανοπέδιο- θέλω κι από δω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Φίλε μου Β., δεν ξέρεις πόσο πολύ με βοήθησες, όχι τόσο με τη συνδρομή σου στην έρευνα, αλλά με το ψυχολογικό μαξιλάρι ότι σε αυτή την απίστευτη περιπέτεια που με έριξε ο παλαβός μου χαρακτήρας και από την οποία δεν είχα ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΟΦΕΛΟΣ, δεν ήμουν μόνος μου. Υπήρχε κάποιος εκεί έξω, άγνωστος σε μένα, που τον κέρδισα με το σπαθί μου, δηλαδή με τον αγώνα μου, και που δούλευε στην έρευνα για στοιχεία που χρειαζόμουν, αθόρυβα, με συνέπεια και με αποφασιστικότητα. Και ψυχολογικά, και στο πεδίο των στοιχείων, ο άγνωστος φίλος μου Β., με βοήθησε περισσότερο από όσο νομίζει. Σε ευχαριστώ, κι ελπίζω πραγματικά να αξιωθούμε να πιούμε παρέα ένα τσίπουρο.
Συνεχίζω. Παρ΄ όλα ταύτα, χρειαζόταν δράση. Έβλεπα ότι περνά ο καιρός κι αυτοί που θεωρητικά έπρεπε να κινηθούν ώστε να εκφράσουν το ρεύμα στην κοινωνία που εγώ –ξαναλέω: μόνος μου!- είχα δημιουργήσει, παρέμεναν αραχτοί.
Μια συνομιλία μου με κάποιον εξ αυτών –και υποψήφιο του Βούρου σήμερα- με εξόργισε: «Ρε, τι κάνετε;» του είπα. «Πότε περιμένετε να φτιάξετε ένα συνδυασμό της προκοπής να πάρετε το δήμο;».
Και τι μου απάντησε ο... να-μην-πω-τη-λέξη; «Σιγά –σιγά ρε φίλε, όλα θα γίνουν. Άλλωστε, όποιον και να βάλουμε μπροστά, εσύ θα τον στηρίξεις αφού θα είναι απέναντι από τον Βασιλόπουλο».
Τι είπε ο ντενεκές;
Ποιοι άχρηστοι καναπεδάκηδες με θεωρούν δεδομένο, την ώρα που εγώ έσκιζα τις σάρκες μου παλεύοντας μόνος μου με το σύστημα Βασιλόπουλου;
Ποιοι χαραμοφάηδες νομίζουν ότι επειδή εγώ ξεκίνησα έναν αγώνα κόντρα στη λογική, κόντρα στο συμφέρον μου, κόντρα σε όλα, ποιοι χαραμοφάηδες λέω πιστεύουν ότι ντε και καλά θα τους στηρίξω;
Δεν έχουν καταλάβει τίποτα. Δεν έχουν καταλάβει καν ότι εγώ πήγα απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό, που είχε στηρίξει το 2014 τον Βασιλόπουλο, επειδή έτσι πίστευα ότι είναι το σωστό.
Ποιοι άχρηστοι με θεωρούν δεδομένο; Πόσο βλάκες...
Όταν ξεκινήσαμε την «Επανεκκίνηση» τα υβριστικά μηνύματα έδιναν κι έπαιρναν εδώ μέσα σε βάρος μου. Μια μέρα κάποιος μου γράφει «... θέλεις να γίνεις και δήμαρχος». Δεν ξέρω, αλλά στο μήνυμα αυτό «είδα» τον ίδιο τον Βασιλόπουλο. Σωστό; Λάθος; Δεν ξέρω. Και του απάντησα «Εσύ, πάντως, δεν θα γίνεις με τίποτα».
Γιατί, αυτός ήταν ο σκοπός μου. Να ενωθούν άφθαρτες δυνάμεις της πόλης σε έναν συνδυασμό και μετά να προκύψει ο επικεφαλής με εκλογική διαδικασία.
Ξέρω, μακρηγόρησα. Άλλα έπρεπε.
Όλα αυτά τα ανέτρεψε η υποψηφιότητα Βούρου. Μια υποψηφιότητα ενός ανθρώπου με αξιόλογη πορεία σε ένα απαιτητικό κλάδο, όπως είναι ηθοποιία, το θέατρο, ο κινηματογράφος. Και μάλιστα ο Βούρος εξελίχθηκε τον κλάδο του, έγινε σκηνοθέτης, δεν έμεινε στις δάφνες των ρόλων που είχε ενσαρκώσει.
Ναι, αλλά την Κυριακή εκλέγουμε δήμαρχο. Πώς μπορώ να ξεπεράσω ότι ο ίδιος απαρνήθηκε πλήρως αυτήν εδώ την πόλη, μετεγκαταστάθηκε κι έκτοτε δεν ασχολήθηκε ποτέ με αυτήν;
Πώς μπορώ να είμαι σίγουρος ότι τώρα θα ασχοληθεί με την πόλη –είτε εκλεγεί δήμαρχος, είτε μείνει στην αντιπολίτευση;
Και, ας μην κρυβόμαστε, δεν είμαστε τυφλοί: Δεν ξύπνησε μια μέρα ο κ. Βούρος και είπε «θα κατέβω στη Φιλαδέλφεια δήμαρχος». Όχι. Τα πράγματα δεν έγιναν έτσι. Υποψιαζόμαστε όλοι πώς περίπου έγιναν τα πράγματα, κι εξ αυτού δεν μπορούμε καθόλου να ξέρουμε τη συμπεριφορά του κ. Βούρου προς την πόλη, που ο ίδιος απαρνήθηκε με επιλογή του, εάν τα συμφέροντα για τον α ή τον β λόγο θελήσουν κάτι που προφανώς δεν ευνοεί τη Φιλαδέλφεια και τη Χαλκηδόνα.
Να το πω καθαρά: Αν ενώπιόν μου είχα δυο Φιλαδελφειώτες- Χαλκηδονιώτες, θα βάραινε στη συνείδησή μου ότι δεν είμαι ευχαριστημένος από την πενταετία Βασιλόπουλου. Και πιθανώς θα τον καταψήφιζα, θέλω να είμαι ξεκάθαρος. Δεν βλέπω για ποιο λόγο θα έπρεπε να του δώσω άλλη μια ευκαιρία. Ας πρόσεχε!
Εδώ, όμως, δεν έχω δυο συμπολίτες μου για να διαλέξω ανάμεσά τους. Έχω έναν συμπολίτη μου κι έναν που με τη θέλησή του αρνήθηκε να είναι συμπολίτης μου.
Έχω έναν συμπολίτη μου που εμένα με απογοήτευσε αλλά ο ίδιος κάτι λέει ότι έκανε, κι έναν από επιλογή του «όχι συμπολίτη» μου, που δεν ξέρω καθόλου τι θα κάνει σε οποιονδήποτε τομέα πέραν της ΑΕΚ. Άλλωστε, έχει «δεξί του χέρι» τον συμπαθή, αλλά παντελώς απόντα από το θεσμικό του ρόλο Λύσσανδρο Γεωργαμλή. Πες μου το συνεργάτη σου, να σου πώ τι θα κάνεις στο δήμο, κύριε Βούρο.
Ναι! Θα κλείσω τα μάτια και θα ρίξω στην κάλπη τον μοναδικό συμπολίτη μου, αφού ο άλλος από μόνος του δεν θέλησε να έχει αυτή την ιδιότητα. Κι από Δευτέρα, είμαι ο μόνος που ΟΛΟΙ ΞΕΡΟΥΝ ότι θα περιλάβω ΟΠΟΙΟΝ κι αν εκλεγεί.
Την Κυριακή, αυτός ο συνδυασμός κουρελού, με οδηγεί να μην έχω επιλογή. Θα ρίξω στην κάλπη το ψηφοδέλτιο του Άρη Βασιλόπουλου. ΔΕΝ θα ψηφίσω Βασιλόπουλο. Θα ΚΑΤΑΨΗΦΙΣΩ Βούρο.
Δεν είμαι δεδομένος για κανένα, δεν μπορεί κανένας να παίζει μπιλιάρδο πάνω στον δικό μου αγώνα.
Κι αν μπορώ να πω μια γνώμη στους αναγνώστες μου, αυτή είναι: Μην αφήνετε κανένα κερατά να σας θεωρεί δεδομένους. Είμαστε ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ άνθρωποι- επιλέγουμε στη Δημοκρατία, και ΤΙΜΩΡΟΥΜΕ στην κάλπη όποιον θέλει να μας εκμεταλλευθεί για ίδιον όφελος.
Και μια τελευταία σημείωση: Ξέρω τι με περιμένει στα σχόλια που θα ακολουθήσουν. Πρώτον, θα σας απαντήσω, δεν θα αφήσω ΤΙΠΟΤΑ να πέσει κάτω. Αλλά σε ΟΛΟΥΣ θα απαντώ ως εξής: Εσύ πού ήσουν όταν εγώ γκρέμιζα το σύστημα Βασιλόπουλου; Πού ήσουν, οέο;
Καλό βόλι σε όλους. Μακάρι να βγει το καλύτερο αποτέλεσμα για την πόλη μας.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Μαλλιά- κουβάρια: Γρετζελιάς- Κοπελούσος υπέρ βούρου, προς Βασιλόπουλο το περιβάλλον Τομπούλογλου
Τι θα ψηφίσω τη δεύτερη Κυριακή
Μια λαμπρή ευκαιρία...
Υποχρέωση κάθε δημοκράτη η ήττα του Άρη Βασιλόπουλου
Η υποψηφιότητα Βούρου αποτελεί προσβολή για τη Φιλαδέλφεια και τη Χαλκηδόνα
Ο Παντελής Γρετζελιάς σε ρόλο «Ελ Σιντ» ποντάρει στο συναίσθημα, όχι στη λογική
«Βουνό» τα εμπόδια στο δρόμο του Χάρη Τομπούλογλου προς τη δημαρχία
Οι δημοκρατικοί πολίτες αντιστέκονται σε φασιστικού τύπου πιέσεις
Αν δεν μας πουν τίποτα, θα υποθέσουμε τα πάντα...
Για άλλη μια φορά τα φασισταριά της πόλης επιτέθηκαν εναντίον της τοπικής ΝΔ
Εκλογές με ομάδες
Άσπρα κοράκια, κόκκινα κοράκια, κοκορίκο
Κάποιοι, από το ημίφως...
Ο ένας τώρα «θυμήθηκε» τους πολίτες, ο άλλος... ούτε τώρα!
Σκάσε και ψήφιζε...
Προεκλογικό σκηνικό, κομμένο και ραμμένο...
Ντροπή, μια λέξη άγνωστη στη δημοτική Αρχή
Βαρεμάρα...
Ο Στράτος Διονυσίου παρεμβαίνει στα δημοτικά πράγματα της πόλης μας...
Ο Γιώργος Νταλάρας, παρεμβαίνει στην προεκλογική περίοδο
Ο Γιώργος Ζαμπέτας παρεμβαίνει -κι αυτός- στις εξελίξεις στην πόλη μας
Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης
Προαναγγελθέν ναυάγιο για την Αυτοδιοίκηση ο νέος Εκλογικός Νόμος
Προεκλογικός διάλογος, περί... όνου σκιάς
Να δεις που κάποτε θα μας πούνε...
Ούτε τους χομπίστες, ούτε τους τουρίστες
«Τη μια τη λέγαν Αφροδίτη, και την άλλη Αφροδίτη επίσης»
Τυφλοί τα τ' ωτ' τον τε νουν τα τ' όμματα...
Μόνη χαμένη, η πόλη...
ΑΕΚ - Άρης...